Η θετική σκέψη είναι μία μόδα που εξαπλώνεται και γίνεται status. Ακούω συχνά στην τηλεόραση παρουσιαστές και προσκεκλημένους να διορθώνουν ο ένας τον άλλο αν εκφράζουν κάτι αρνητικό. Φυσικά, πάντα αναφέρονται στο περίφημο “Το Μυστικό” (“The Secret”) το βιβλίο και την ταινία που μιλάει για τον νόμο της έλξης.

Είναι γεγονός ότι ο τρόπος που μεγαλώσαμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι από μας, μας οδηγεί αυτόματα σε αρνητικές σκέψεις. Μας έμαθαν να φροντίζουμε πάντα το πρόβλημα και πάντα να προσπαθούμε να διορθώνουμε το λάθος.

Ίσως αναρωτιέστε γιατί αναφέρω το να διορθώνουμε το λάθος σαν κάτι που δεν έπρεπε να μάθουμε!

Εδώ είναι το μέρος που “Το Μυστικό” έχει απόλυτο δίκιο. Και ο λόγος έχει να κάνει με δύο παραμέτρους.

1. Τη λειτουργία του εγκεφάλου μας. Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας δεν καταλαβαίνει τη λογική του ότι δύο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση. Όταν κάποιος λέει την πρόταση “Δε θέλω προβλήματα”, ενώ το αριστερό ημισφαίριο καταλαβαίνει τι εννοεί, το δεξί βλέπει μια τεράστια άρνηση την οποία θεωρεί σαν αίτημα και αρχίζει να δουλεύει υποσυνείδητα για να το πραγματοποιήσει. Όμως δεν είναι η ίδια η πρόταση που φέρνει τα αρνητικά αποτελέσματα αλλά κυρίως τα συναισθήματα που προέρχονται από αυτή, καθώς και τα πιστεύω που υπάρχουν γύρω από αυτό το θέμα. Αυτά είναι που κυρίως υποκινούν το σαμποτάρισμα της επιτυχίας μας αν προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την αποτυχία.

2. Τους φυσικούς νόμους. Ο νόμος της έλξης είναι φυσικός νόμος που αποδεικνύεται με την Κβαντική φυσική. (Πολλά λέγονται με επιστημονικό τρόπο στην ταινία “Τι στο μπιπ ξέρουμε”). Ο παρατηρητής και ο τρόπος σκέψης του είναι αυτός που αποφασίζει ποια θα είναι η πραγματικότητα, οπότε ο τρόπος σκέψης και έκφρασης των επιθυμιών έχει μεγάλη σημασία.

Έχω δει φίλους μου και πελάτες που ήταν πολύ σκεπτικοί για αυτές τις θεωρίες, αλλά με δοκιμές και πειράματα είδαν τη ζωή τους να αλλάζει.

Η θετική σκέψη όμως, ενώ είναι μια καταπληκτική ιδέα, τις περισσότερες φορές δε λειτουργεί. Και ο λόγος είναι ότι χρησιμοποιείται με αφέλεια. Δεν είναι αυτό που θα εκφράσεις αλλά τι είναι αυτό που ζεις.

Όσοι γνώρισαν τη θετική σκέψη πρόσφατα και μέσα από αφελή μέσα διασποράς της, έχουν σκεπάσει όλες τις αρνητικές τους σκέψεις, τον αρνητικό τρόπο ζωής, την κριτική, τους φόβους και τους θυμούς τους, με μία επίστρωση θετικής σκέψης, περιμένοντας τα πάντα να αλλάξουν ως δια μαγείας.

Όλα αυτά όμως που είναι θαμμένα και συμπιεσμένα κάτω από μια σειρά όμορφες εκφράσεις πετάγονται σαν τον κλόουν μέσα από το κουτί και τρομοκρατούν τους πάντες, όταν χαλαρώνουν και όταν περιμένουν τα καλά αποτελέσματα.

Το Μυστικό λοιπόν είναι ένας ωραίος τρόπος για να γνωρίσεις τον νόμο της έλξης και τη θετική σκέψη αλλά όχι και να μείνεις εκεί.

Και να ξεκαθαρίσω κάτι, οι άνθρωποι που μιλάνε στο μυστικό είναι σοφοί και πανέξυπνοι, δε λένε αφέλειες. Η παραγωγός της ταινίας όμως και συγγραφέας του βιβλίου, έχει επίτηδες επιλέξει τα αφελή κομμάτια των συνεντεύξεων, κόβοντας τις αληθινές σοφίες, για να κάνει γνωστό τον νόμο σε νέο κοινό και να βοηθήσει στην εξάπλωση αυτής της γνώσης. Δίκοπο μαχαίρι.

Το μυστικό για τον νόμο της έλξης και τη θετική σκέψη δεν είναι η κάλυψη αρνητικότητας, δεν είναι το να σπρώξουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Το πραγματικό μυστικό του μυστικού είναι να αντικαταστήσουμε κομμάτι-κομμάτι όλες μας τις αρνητικότητες με τη θετική μας παρουσία, με την αγάπη μας και με την αποδοχή του εαυτού μας και του κόσμου μας.

Φαίνεται δύσκολο; Δεν είναι και τόσο δύσκολο αλλά θέλει δουλειά και βοήθεια. Δεν αρκεί απλά να αλλάξουμε τον τρόπο που μιλάμε.

Ξέρετε γιατί οι εμπορικοί τρόποι του να παρουσιάσουν τον νόμο της έλξης και τη θετική σκέψη είναι γεμάτοι αφέλεια και εύκολα μηνύματα; Διότι οι περισσότεροι θέλουν να αλλάξουν “κανάλι” στη ζωή τους με το τηλεκοντρόλ, χωρίς να σηκωθούν από τη θέση τους.

Δείτε λοιπόν ή/και διαβάστε “Το Μυστικό” αλλά προχωρήστε παραπέρα. Εξερευνήστε το πως λειτουργεί σε σας και μην παίρνετε τίποτα για δεδομένο. Γιατί αν μείνετε εκεί απλά θα μείνετε στις ενοχές και στην απογοήτευση από την πρώτη πιθανή αποτυχία.

Με αγάπη

Αντώνης

Ακούω όλο και συχνότερα για τα προβλήματα της μέσης ηλικίας, μια που κάπου εκεί βρίσκομαι και εγώ, και για το πως διάφοροι άνθρωποι αντιδρούν σε αυτά. Οι περισσότερες πληροφορίες γυρίζουν γύρω από το "ξεμωράθηκε"!

Η μέση ηλικία δεν έχει κρίση! Η μέση ηλικία είναι ίσως η πιο δημιουργική περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτό βέβαια συμβαίνει αν αυτός ο άνθρωπος δεν επιτρέψει στις κάθε λογής κατίνες γύρω του να τον ενημερώσουν για το ποιος/α είναι και τι κάνει.

Η μέση ηλικία είναι ένα σταυροδρόμι που πρέπει να πάρεις κάποιες αποφάσεις για τη ζωή σου. Είναι η στιγμή που τελειώνει η διαφήμιση και αρχίζει η αληθινή ζωή. Ο αληθινός κόσμος.

Στη μέση ηλικία υπάρχουν πολλές οργανικές αλλαγές, μειώνονται οι ορμόνες, αλλάζει το σώμα, η δυνάμεις ελαττώνονται και η ευεξία θέλει περισσότερη προσπάθεια. Κάποια πράγματα που ήταν δεδομένα αρχίζουν και δεν είναι. Όμως εκεί που τελειώνει η ευκολία και ο αυτοματισμός έρχονται τα όμορφα πράγματα.

Η λεγόμενη κρίση της μέσης ηλικία στην πραγματικότητα είναι μία μεταβατική περίοδος όπου αλλάζεις κέλυφος. Όταν ο αστακός μεγαλώνει πολύ για το κέλυφός του χρειάζεται να δημιουργήσει ένα νέο και να βγει από το παλιό. Μέχρι το νέο να σκληρύνει ο αστακός είναι τρωτός αλλά είναι ακριβώς η στιγμή που το σώμα του μεγαλώνει. Αυτό είναι που θεωρούμε κρίση, τη φάση της αλλαγής.

Τι αλλάζει όμως και σε ποιους τομείς;

Τρόπος σκέψης: Στη μέση ηλικία είναι η ευκαιρία ο τρόπος σκέψης να καθαρίσει από οτιδήποτε άχρηστο. Μέχρι τώρα νομίζεις ότι κρατάς τον κόσμο στα χέρια σου και όλα είναι στη διάθεσή σου. Εδώ τελειώνει η ψευδαίσθηση. Και για να γίνουμε πιο ωμοί... το βλέπεις να έρχεται. Η επιλογή είναι να αρχίσεις να ζεις στο τώρα ή να πανικοβληθείς. Αν ανακαλύψεις το τώρα η σκέψη εστιάζει, αντί να αιωρείται από δω και από κει. Η σκέψη που εστιάζει έχει μεγάλη δύναμη και μπορεί να πετύχει αυτά που μέχρι τώρα φαίνονταν ακατόρθωτα.

Business: Η τέλεια ηλικία για επιχειρηματικότητα. Αν καταφέρεις να μη μείνεις στον πανικό και εφόσον η σκέψη εστιάζει και δε σκορπάει δεξιά και αριστερά έχεις τη δύναμη να κάνεις επιχείρηση σωστά, χωρίς λάθη, με την απόλυτη δική σου δημιουργικότητα και όχι από την ανάγκη του να επιδείξεις τη σεξουαλικότητά σου (καταλαβαίνετε τι εννοώ).

Σεξουαλικότητα: μέχρι τώρα την οδηγούσε η ανάγκη, οι ορμές, οι προτροπές από το περιβάλλον. Τώρα υπάρχει επιλογή. Το σεξ δεν είναι ανάγκη του σώματος αλλά της ψυχής. Δεν είναι οι ορμόνες που το κάνουν αλλά εσύ. Δεν οδηγείται από τον έρωτα αλλά από την αγάπη. Φυσικά συχνά οδηγείται από την ανάγκη για επιβεβαίωση και αποδοχή, αλλά και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Εδώ η μόνη παγίδα είναι αν αυτή η ανάγκη κυριεύσει τη ζωή σου και δρας χωρίς σκέψη αντικαθιστώντας τις ορμόνες με κάτι χειρότερο, τον εγωισμό.

Σχέσεις: σ'αυτό τον τομέα συχνά η επιλογή είναι να κάτσω ή να φύγω. Ο λόγος είναι ότι σε πολλές σχέσεις, ακόμα και μακροχρόνιες ή έντονη περίοδος του βιολογικού έρωτα λήγει ανεπιστρεπτί. Και εδώ ξεσκεπάζεται αυτό που πραγματικά υπάρχει πίσω από το πέπλο του μυστηρίου. Είναι αγάπη ή είναι τρίχες; Αν δεν υπάρχει κάτι αληθινό δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις. Ούτε καν για χάρη των παιδιών. Όσο για τις φιλικές σχέσεις και εδώ αλλάζουν πολλά. Αν υπάρχουν σταθερές αξίες σε μία φιλία αυτή διατηρείται, ίσως περάσει μια κρίση αλλά δε σβήνει, αλλιώς γίνονται νέες επιλογές φίλων με πιο ψύχραιμα κριτήρια (αν διατηρηθεί η ψυχραιμία).

Πνευματικότητα: μεγάλη ιστορία. Κατά τη μέση ηλικία μερικές φορές η πνευματικότητα αρχίζει και γίνεται ανάγκη. Βλέποντας κάποιες απουσίες ανακαλύπτεις ότι δε θα ζεις αιώνια. Και πάλι θα μιλήσω για πανικό ή ψυχραιμία. Στον πανικό προσπαθείς να ακολουθήσεις συνταγές (γίνομαι καλός άνθρωπος και πάω στην εκκλησία ελπίζοντας να τα έχω καλά με τον Θεό και εκνευρίζομαι διότι μου "στέλνει" και άσχημα πράγματα), στην ψυχραιμία αναζητάς την αληθινή σου πνευματική υπόσταση. Το νόημα της ζωής σου. Φυσικά, εδώ χρειάζεται καθαρό μυαλό διότι η αληθινή πνευματικότητα δεν προέρχεται από αναγκαιότητες (να σώσω την ψυχή μου) αλλά από την επιθυμία επικοινωνίας με την αληθινή σου φύση, αυτή που δε φθείρεται. Επίσης, σε αυτή την ηλικία γίνεται πιο εύκολα σύνδεση με τα εσωτερικά εργαλεία, όπως διαίσθηση και έμπνευση που αντικαθιστούν την τυφλή παρόρμηση.

Οι λεπτομέρειες που ξαφνικά αποκτούν σημασία, ή η αλλαγή τρόπου σκέψης που συχνά φαίνεται περίεργος στη διάρκεια της αλλαγής κελύφους, δεν είναι ξεμώραμα αλλά σημαντικά πράγματα τα οποία ξαφνικά ανακαλύπτεις και που οι άλλοι δεν έχουν συνηθίσει να σε βλέπουν να ασχολείσαι μαζί τους.

Όσο δύσκολη και αν φαίνεται αυτή η φάση μην ανησυχείς, δεν έχεις πρόβλημα. Μην ακούς τι λένε τα μέσα ενημέρωσης και τα συχνά ανόητα άρθρα σε περιοδικά για αυτό το θέμα. Απλά ίσως χρειάζεσαι μια βοήθεια για να μεγαλώσεις την αυτοπεποίθησή σου και να ανακαλύψεις ποιες είναι οι δικές σου επιλογές και τι είναι σημαντικό για σένα. Γιατί ένας καθρέφτης (ένας ψύχραιμος φίλος ή ένας coach) είναι πολύτιμος σε φάσεις μεγάλων αλλαγών.

Φιλικά

Αντώνης

Αγαπητοί φίλοι

Καμμιά φορά θεωρούμε δεδομένο ότι όλοι καταλαβαίνουν για τι πράμα μιλάμε και προχωράμε μπροστά χωρίς να κοιτάμε ποιος ακολουθεί. Γι'αυτό λοιπόν θα κάνω μερικά βήματα πίσω και θα ξανασυστηθώ. Το όνομά μου είναι Αντώνης Ρεμούνδος, η σύζυγός μου είναι η Theresia Remoundos και είμαστε Business & Life Coaches.

Τι σημαίνει αυτό;

Το coaching, ακριβώς όπως και η προπόνηση στον αθλητισμό, είναι η υποστήριξη για να πετύχεις τους στόχους σου.

Κάνένας αθλητής δε νομίζει ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους που θέλει μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις. Εμείς γιατί νομίζουμε ότι μπορούμε; Ακόμα και ο καλύτερος αθλητής ταυτίζεται τόσο πολύ με αυτό που κάνει, μπαίνει τόσο πολύ στη διαδικασία του παιχνιδιού του ώστε συχνά ξεχνάει ακόμα και τον λόγο για τον οποίο αγωνίζεται, βασική προϋπόθεση για να παραμείνει σε φόρμα αλλά και να γίνει καλύτερος.

Ο προπονητής φυσικά πρέπει να γνωρίζει καλά το άθλημα και να δίνει οδηγίες στο τι να κάνει και πως να προπονείται ο αθλητής, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Οι καλύτεροι προπονητές υποστηρίζουν τον αθλητή κυρίως στον τομέα του οραματισμού και της εσωτερικής προετοιμασίας για την επίτευξη στόχων.

Το ίδιο, ακόμα περισσότερο, ισχύει και στη ζωή. Η καθημερινότητα, τα προβλήματα και οι αρνητικές φωνές γύρω σου σε κρατάνε χαμηλά και δε σου επιτρέπουν να προχωρήσεις και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. Πολύ συχνά ξεχνάς ποια είναι αυτά τα όνειρα και ποιές είναι αυτές οι επιθυμίες. Ακόμα χειρότερα αρχίζεις να θεωρείς ότι δεν έχεις το δικαίωμα να πας εκεί που ονειρευόσουν όταν ήσουν παιδί και όλα αυτά ήταν παιδικές ανωριμότητες. Όμως δεν είναι έτσι. Όπως το παιχνίδι είναι πολύ σημαντικό εργαλείο για να καταλάβεις τη ζωή έτσι και τα παιδικά όνειρα είναι οι σπόροι για να ζήσεις μια αξιόλογη ζωή.

Σαν coach λοιπόν η δουλειά μου είναι να σε κρατήσω μέσα στο παιχνίδι, να σε κάνω αξιόμαχο και με υψηλό ηθικό και δύναμη. Υπάρχουν πολλά επίπεδα στα οποία πρέπει να υπάρχει υποστήριξη, αλλά το πρώτο και κυριότερο, αυτό που πρέπει να ξεκινήσουμε είναι η ίδια η βάση της ζωής. Η εσωτερική ισορροπία και η κοινή λογική. Αυτός είναι και ο λόγος που ο καθένας χρειάζεται κάποιον να τον υποστηρίζει.

Ακόμα και ο πιο έμπειρος coach, ακόμα και το πιο καθαρό μυαλό χρειάζεται κάποιον να τον προπονεί και να τον κρατάει στον δρόμο. Ακόμα και αν διαβάζεις τα καλύτερα βιβλία που θα σου δώσουν οδηγίες για να ωριμάσεις πνευματικά, κάποιος που θα σε κοιτάξει στα μάτια, θα σου κάνει τις ακριβείς ερωτήσεις για πράγματα που αφορούν εσένα και θα σε βάλει πίσω στον δρόμο, στον δικό σου δρόμο, είναι ο πιο πολύτιμος οδηγός, ή μάλλον συνοδηγός.

Αυτό το κομμάτι του coaching, η ενδυνάμωση του εσωτερικού σου κόσμου και, ας είμαστε ειλικρινείς, η νομιμοποίηση των ονείρων σου, είναι αυτό που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μία ζωή γεμάτη εξαντλητική προσπάθεια με μικρά αποτελέσματα και σε μία ζωή που τα καλύτερα έρχονται χωρίς κόπο και με μεγάλη ευχαρίστηση.

Το coaching λοιπόν, ή προπόνηση ζωής είναι το εργαλείο για την επίτευξη στόχων αλλά κυρίως για την προσωπική ωρίμανση, για να φτάσεις στο σημείο που σαν παιδί θεωρούσες δεδομένο. Να ζήσεις τη δική σου ζωή, να πραγματοποιήσεις τα δικά σου όνειρα, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς να κλειστείς σε ένα καβούκι για όλη σου τη ζωή με τη δικαιολογία ότι πρέπει να είσαι ασφαλής.

Όταν ένα παιδί αρχίζει και καταλαβαίνει τον κόσμο, δε διανοείται ότι στη ζωή του χρειάζεται να κάνει συμβιβασμούς και εκπτώσεις. Δεν έχει καν διανοηθεί ότι δε θα ζήσει το απόλυτο, το τέλειο, ότι θα χρειαστεί να μικρύνει τα όνειρά του και τις φιλοδοξίες του. Όλα αυτά έρχονται με την πλύση εγκεφάλου από τους 'μεγάλους' και τους 'ώριμους' που προσπαθούν να του μάθουν τι είναι ζωή. Και προσπαθούν είναι η σωστή λέξη διότι πολύ λίγοι πραγματικά ξέρουν.

Ζωή δεν είναι να κρύβεσαι από τα πάντα για να είσαι ασφαλής (δεν είσαι ασφαλής έτσι κι αλλιώς). Ζωή είναι να βγεις έξω στον κόσμο, να εκφραστείς, να μοιραστείς ότι καλό έχεις μέσα σου αντί να το φυλάξεις και να το παρακολουθείς να σαπίζει από την αχρηστία.

Και δεν έχει τόσο σημασία τι κάνεις στη ζωή σου. Μπορείς να μην κάνεις τίποτα και να έχεις ζήσει μια πλήρη και άξια ζωή, ή μπορεί να ήσουν απασχολημένος/η συνεχώς και να μην έχεις ζήσει καθόλου. Η ζωή δεν είναι αυτό που κάνεις αλλά αυτό που είσαι. Τα εργαλεία του coaching δεν είναι λοιπόν τόσο για το να πετύχεις στόχους αλλά περισσότερο για να προετοιμαστείς έτσι ώστε οι στόχοι να πετυχαίνονται από μόνοι τους. Αβίαστα αλλά και μαγικά.

Τα εργαλεία του coaching είναι εσωτερικά. Για παράδειγμα: Όταν έχεις ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής σου σε κατάθλιψη, και οι πιο ζωντανές στιγμές σου είναι στιγμές φόβου ή θυμού, ενώ όλοι οι 'φίλοι' σου θα προσπαθήσουν να σε κάνουν να κατανικήσεις τον φόβο ή τον θυμό, εμείς θα σε κάνουμε να προχωρήσεις παραπέρα. Να απολαύσεις αυτές τις στιγμές που η ενέργειά σου είναι ψηλότερη από τη θλίψη και να προχωρήσεις σε ακόμη πιο ψηλές ενεργειακές καταστάσεις. Φτάνοντας μέχρι και την απόλυτη αποδοχή και εσωτερική γαλήνη. (Η κατάθλιψη δεν είναι εσωτερική γαλήνη, ενώ απ'έξω φαίνεται να υπάρχει ηρεμία, εσωτερικά το μυαλό βρίσκεται σε αναταραχή και δεν υπάρχει καθόλου ησυχία)

Το κύριο πρόβλημα λοιπόν είναι ότι όταν φτάνεις στα επίπεδα του θυμού ο πολιτισμός μας σε κάνει να νιώθεις ενοχές για αυτό και οι άνθρωποι γύρω σου σε προτιμάνε όπως ήσουν (μέσα στη δυστυχία και όχι στον θυμό). Και αυτό που συμβαίνει είναι σαν να ξεκινάς να πας στη Θεσσαλονίκη, κάπου στη Λάρισα νοιώθεις ενοχές και γυρίζεις πίσω. Και μετά πάλι από την αρχή. Δεν είναι ότι υποστηρίζουμε τον θυμό αλλά όταν προχωράς για να πετύχεις τον εσωτερικό σου στόχο θα περάσεις και από αυτόν. Και το κυριότερο είναι το να απολαμβάνεις τη διαδρομή. Το να χαίρεσαι για κάθε βήμα που κάνεις και για κάθε νέα κατάκτηση που πετυχαίνεις, για κάθε μικρή ή μεγάλη νίκη.

Όταν φτάσεις στο σημείο της αυτοαποδοχής όλες οι πόρτες θα είναι ανοιχτές, ή θα ξέρεις πως να τις ανοίξεις, διότι όλη σου η ενέργεια θα είναι διαθέσιμη. Και είναι μεγάλη. Το μεγαλύτερο λοιπόν πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι δεν είναι το πως θα καταφέρουν να πετύχουν τους στόχους τους αλλά ζώντας μέσα σε μία σειρά από πρέπει, προσπαθούν να πετύχουν στόχους που δεν τους αφορούν. Μαζί θα ανακαλύψουμε ποιοι στόχοι αξίζει να επιτευχθούν. Διότι οι περισσότεροι ζουν όλη τη ζωή τους κάνοντας πράγματα που δε θέλουν και μετά πεθαίνουν. Δεν είναι τρομερό;

Μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα; μερικές φορές ναι μερικές φορές όχι. Αν κάποιος σου υποσχεθεί καλύτερη ζωή λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Και φυσικά αφού έρθει η αποτυχία θα πει ότι φταις εσύ (ο ξενοδόχος) που δεν ακολούθησες σωστά τις οδηγίες. Πιθανόν να έχει δίκιο αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, το θέμα είναι ότι σου υποσχέθηκε άλλα πράγματα από την αρχή. Υπάρχουν σύμβουλοι που θα σου τάξουν λαγούς με πετραχήλια και με αυτό τον τρόπο θα έχουν πολλούς πελάτες που ψάχνουν να βρουν την εύκολη λύση όπου δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα οι ίδιοι.

Στην πραγματικότητα όμως έχουν να κάνουν πολλά, για την ακρίβεια να συνεχίσουν να κάνουν πολλά.

Έχετε δει τους ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάθλιψη πόσο κουρασμένοι είναι; Πολλοί δεν κάνουν τίποτα το μεγαλύτερο μέρος της μέρας διότι δεν έχουν την ενέργεια και όμως εξαντλούνται.

Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτός που υπόσχεται επίτευξη στόχων χωρίς εσωτερική προετοιμασία, απλά κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα, διότι αν προσπαθήσεις (με λάθος τρόπο) και δεν πετύχεις τότε θα νιώθεις και ενοχές πάνω από όλα.

Το πιο σημαντικό λοιπόν είναι οι εσωτερικές αλλαγές. Το μυαλό μας είναι γεμάτο με άχρηστα και επικίνδυνα προγράμματα, τα περισσότερα, αν όχι όλα, από την παιδική ηλικία, τα οποία σαμποτάρουν ή απλά δυσκολεύουν οτιδήποτε θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας.

Αν προσπαθήσεις να πετύχεις στόχους έχοντας αυτά τα προγράμματα να τρέχουν από κάτω, θα χρειαστείς μεγάλη προσπάθεια, θα κουραστείς, θα έχεις μικρά αποτελέσματα και όχι σταθερά. Αν όμως αλλάξεις τον τρόπο σκέψης, ξεφορτωθείς οτιδήποτε άχρηστο και επικίνδυνο, τότε μπορείς να πετύχεις μεγάλα αποτελέσματα με σταθερότητα και διάρκεια.

Εδώ θα σου πω ποιο είναι το μυστικό: Το μυστικό είναι ότι αν ξεκαθαρίσεις με τα παιδικά προγράμματα, με τα πιστεύω που απλά φοράς χωρίς να είναι δικά σου, με τους φόβους και τις ψεύτικες ανησυχίες, τότε θα μπορέσεις να δεις τι είναι πραγματικά δικό σου. Ποιος είναι ο δικός σου στόχος και όχι αυτός που έχεις υιοθετήσει για να χωρέσεις στο περιβάλλον.

Εντάξει, το μυστικό θέλει και βοήθεια για να το πετύχεις, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να ζήσεις τη δική σου ζωή χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια και χωρίς ενοχές;

Για μια γεύση από αυτή την αλλαγή που μπορείς να απολαύσεις ζήτα την ημίωρη συνεδρία. Εντελώς δωρεάν, από κοντά ή τηλεφωνικά. Όπου στον κόσμο και αν βρίσκεσαι.

Επικοινώνησε μαζί μας για να τη διεκδικήσεις.

Με Αγάπη

Αντώνης

Διάβασα ένα άρθρο για το πως να μη μεγαλώσετε έναν loser.

Η πρώτη φράση που γράφει είναι ότι ο κόσμος είναι χωρισμένος σε κερδισμένους και χαμένους. Η επιλογές που προσφέρει είναι το αν θα μεγαλώσεις ένα παιδί που να ανήκει σε μία από αυτές τις δύο κατηγορίες.

Δυστυχώς, αυτό το άρθρο στην προσπάθειά του να βοηθήσει, αναπαράγει τα κλισέ και τις ασυνείδητες αντιδράσεις που έχουν κάνει τον κόσμο να είναι όπως είναι τώρα.

Ας μιλήσουμε για το από ποιες κοινοτυπίες, που υπάρχουν μέσα σε αυτό το άρθρο, κατευθύνεται η ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων.

Πόλεμος: Κατ'αρχάς οι δύο αυτές κατηγορίες αφορούν τους μαχητές. Τους ανθρώπους που πρέπει να παλέψουν για να επιβιώσουν. Άρα ήδη δίνουμε ένα μήνυμα στα παιδιά ότι η ζωή είναι σκληρή και πρέπει να είσαι νικητής για να επιβιώσεις. Επίσης, αν είσαι χαμένος δεν έχεις δικαίωμα επιβίωσης. Δεν είναι καταπληκτικό ότι από τη μία μιλάμε για ειρήνη στη Γη και απ'την άλλη το μήνυμα που μεταδίδουμε είναι ότι αν δεν πολεμήσεις δεν επιβιώνεις; Δεν είναι επίσης καταπληκτικό ότι δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε περισσότερες δυνατότητες και απλά επαναλαμβάνουμε το γνωστό «η ζωή είναι σκληρή»;

Το να είσαι σπέσιαλ: Μία από τις συμβουλές του άρθρου είναι να θυμίζουμε στα παιδιά μας πόσο πολύτιμα είναι για μας και πόσο τα αγαπάμε γι'αυτό. Το μήνυμα είναι ότι σε αγαπάμε διότι είσαι ιδιαίτερο για μας. Φυσικά, αν ένα παιδί έχει μεγαλώσει υπό αυτές τις συνθήκες θα νοιώσει πολύ αδύναμο και πολύ ευάλωτο όταν βρεθεί σε ένα περιβάλλον που δεν είναι σπέσιαλ. Δηλαδή οπουδήποτε εκτός οικογένειας.

Υπερηφάνεια: Η υπερηφάνεια είναι παρόμοια με το να είσαι σπέσιαλ. Νοιώθεις περηφάνεια για κάποιο παιδί σημαίνει ότι είναι ανώτερο από τα άλλα στην καρδιά σου. Όταν ανακαλύψει ότι αυτή την περηφάνεια δε συμμερίζονται άλλοι γύρω του μπορεί να καταρρεύσει. Μιλάμε δηλαδή για αγάπη υπό συνθήκες.

Δεν πειράζει: Το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου δεν καταλαβαίνει ότι δύο αρνήσεις κάνουν μία κατάφαση όπως το αριστερό. Όταν λοιπόν ένα παιδί ακούει «δεν πειράζει» έχει μία τεράστια άρνηση στο μυαλό του και υποσυνείδητα θεωρεί ότι πειράζει και μάλιστα πολύ. Για την ακρίβεια ακόμα και τώρα που είμαι μεγάλος όταν ακούω δεν πειράζει ξέρω ότι σημαίνει "πειράζει αλλά δε στο λέω".

Σε αγαπώ γι'αυτό που είσαι: Αν δηλαδή ήσουν κάτι άλλο τι θα συνέβαινε; Έτσι κάνεις ένα παιδί να συνεχίζει να παίζει τον ρόλο που έπαιξε όταν αγαπήθηκε. Πολλές φορές αυτός ο ρόλος είναι η παιδιάστικη συμπεριφορά και ομιλία, πολλές φορές είναι η προσπάθεια για επανάληψη μιας επιτυχίας η οποία έκανε τους γονείς περήφανους, μιας επιτυχίας που δεν έχει καμιά σχέση πια με τη σημερινή ηλικία και τις σημερινές συνθήκες και φυσικά αν αυτή η επιτυχία ήταν τυχαία οι απογοητεύσεις μπορούν να είναι τεράστιες.

Μπράβο: Το μπράβο αν χρησιμοποιείται πολύ συχνά και με αφύσικο τρόπο, σαν βάση μιας συνταγής για πετυχημένα παιδιά, μπορεί να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ειδικά όταν το ερέθισμα του μπράβο λείψει για ένα διάστημα. Το μπράβο πρέπει να έρθει στη φυσιολογική ροή της ζωής χωρίς να σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό που σημαίνει τη στιγμή που λέγεται. Χωρίς να φορτίζει και να φορτίζεται συναισθηματικά.

Είσαι καλύτερο ή χειρότερο από κάποιο άλλο παιδί: Και τα δύο ενεργοποιούν την ανάγκη για ανταγωνισμό ή την εντύπωση απόρριψης. Ο ανταγωνισμός σε βάθος χρόνου προκαλεί δυστυχία. Διότι αν ο ανταγωνισμός φέρνει συνεχείς νίκες θα υπάρχει η ευτυχία του νικητή, αλλά μέχρι πότε; Η ευτυχία του νικητή και γενικά η ευτυχία που προέρχεται από ιδανικές συνθήκες είναι η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας. (Ο Χόρχε Λούις Μπόρχες έχει γράψει ένα καταπληκτικό κομμάτι στο «έξι προβλήματα για τον δον Ισίδρο Παρόδι» με αυτό το θέμα.)

Ο κόσμος δεν είναι χωρισμένος σε νικητές και χαμένους. Για την ακρίβεια όλοι αυτοί που η ζωή τους εξαρτάται από μια νίκη ή μια ήττα είναι οι χαμένοι. Θύτες και θύματα είναι κομμάτια ενός μηχανισμού που ονομάζεται πόλεμος, είτε είναι μεταξύ εθνών είτε μεταξύ ατόμων ή μικρών ομάδων. Αυτό ισχύει ακόμα και μέσα σε μια εταιρία, μία οικογένεια, μία κοινωνική ομάδα ή οπουδήποτε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει με τις αρχές του ανταγωνισμού. Η αληθινή ευτυχία δεν μπορεί να έρθει αν αυτές είναι οι αρχές της ζωής σου.

Τι προτείνω; Δεν υπάρχουν συνταγές, δεν υπάρχουν συμβουλές συμπεριφοράς. Για την ακρίβεια διαφωνώ κάθετα με κάθε τεχνητή συμπεριφορά. Η ζωή μας έχει δώσει τη δική μας προσωπικότητα με τη βοήθεια της οποίας μεγαλώνουν και τα παιδιά μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια τεχνητής συμπεριφοράς απλά τα κάνει πιο ανασφαλή και πιο ευάλωτα. Νομίζετε, ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν; Έχουν το αισθητήριο ότι κάποιος τα κοροϊδεύει πάρα πολύ ανεπτυγμένο και να προσπαθείτε να έχετε μία συγκεκριμένη συμπεριφορά καταλαβαίνουν ότι τα κοροϊδεύετε. Επιβολή συμπεριφοράς στα παιδιά χωρίς να υπάρχει λόγος αλλά διότι πρέπει να μάθουν να ζουν με κανόνες επίσης δε λειτουργεί και μπορεί να δημιουργήσει ενήλικα άτομα με σοβαρά προβλήματα.

Οι απλές συμβουλές είναι:

Αγάπη χωρίς όρους. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες για να αγαπήσετε τα παιδιά σας.

Μην τα προκαλείτε να είναι ανταγωνιστικά και το κυριότερο μην τα κάνετε να ταυτίζονται με τον ανταγωνισμό και τα αποτελέσματά του. Φυσικά και υπάρχει ανταγωνισμός στον κόσμο και φυσικά κάποιες στιγμές θα χρειαστεί να ανταγωνιστούν. Αυτό δε σημαίνει ότι η αξία τους σαν άνθρωποι προέρχεται από αυτό.

Μάθετε πρώτα εσείς και μετά τα παιδιά σας να μην κρίνουν. Δεν υπάρχει καλή και κακή κριτική, η κριτική είναι κάτι που αποφασίζει ότι κάποιος είναι καλύτερος και κάποιος χειρότερος. Κάποιος έχει λόγο ύπαρξης και κάποιος όχι.

Φυσικά και μπορούν να παίξουν και να νικήσουν. Φυσικά και μπορούν να κάνουν κάτι που έχει ανταγωνισμό μέσα του, φυσικά και θα βγουν στη ζωή και κάποιες φορές θα χρειαστεί να παλέψουν, η διαφορά είναι ότι αν ταυτίζονται με τη μάχη και την προσπάθεια θα εθιστούν σε αυτή και θα την έχουν σε όλη τη ζωή τους χωρίς ανάπαυση.

Και να θυμάστε, αλλά και να τους θυμίζετε ότι ο καθένας έχει λόγο και δικαίωμα ύπαρξης. Εξυπνάδα, ομορφιά, πλούτος, υγεία, στυλ και όλα αυτά που κάποιοι θεωρούν τόσο σημαντικά είναι απλά τα μπαχαρικά που κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα, απλά δώρα αλλά και ικανότητες που αν μοιραστούμε με όλους κάνουμε τη ζωή ομορφότερη, δεν είναι η ουσία της ζωής. Το γεγονός ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι δε σημαίνει ότι δεν είμαστε όλο ίσοι.

Φιλικά

Αντώνης

Ίσως να ακούγεται επιθετικό αλλά είναι γεγονός ότι οι περίοδοι κρίσης είναι για "επιδέξιους ..." Ναι συμφωνώ ότι αυτή η κρίση δεν είναι ότι καλύτερο υπάρχει στη ζωή μας, επίσης συμφωνώ ότι είναι τεχνητή όπως σχεδόν κάθε κρίση που έχει περάσει η ανθρωπότητα. Και είναι φυσικό να νοιώθουμε θυμό και ίσως απόγνωση για τη δύσκολη θέση στην οποία μας φέρνει μόνο και μόνο για να γίνουν μερικοί ακόμα πιο πλούσιοι.

Όμως εδώ έχουμε δύο επιλογές. Να κάτσουμε κάτω στο πεζοδρόμιο σαν θυμωμένα παιδιά φωνάζοντας "δεν παίζω!", ή να δούμε τι μπορούμε να κερδίσουμε από αυτή την κατάσταση, υλικό και μη.

Ναι, υπάρχει αδικία, και λοιπόν; πάντα δεν υπήρχε; Το "εδώ σε θέλω κάβουρα" σημαίνει ότι μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη και τα ηνία της ζωής σου στα χέρια σου, εκτός αν δε βαρέθηκες ακόμα να περιμένεις να σου λύσουν τα προβλήματα άλλοι. Αν ακόμα ελπίζεις ότι ένας καινούριος φίλος, μία καινούρια σχέση, μία νέα κυβέρνηση ή ο νέος πλανητάρχης θα κάνει τη ζωή σου καλύτερη.

Λοιπόν, δεν είναι έτσι.

Αυτοί οι άνθρωποι, το καλύτερο που μπορούν να μας δώσουν είναι οι συνθήκες για να ζήσουμε όπως θέλουμε και αυτό αν είναι τίμιοι και με το μέρος μας. Εμείς όμως θα ζήσουμε αυτή τη ζωή και όχι αυτοί για μας.

Η κρίση λοιπόν προσφέρεται για πολλά και πολύτιμα μαθήματα. Θα μοιραστώ μαζί σας μερικά που πήρα και παίρνω εγώ, αλλιώς μπορεί να πέσω στην παγίδα να προσπαθήσω να ελέγξω τις δικές σας εμπειρίες.

1. Τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτε δε μου ανήκει και οτιδήποτε μπορεί να χαθεί, ακόμα και η ίδια η ζωή, κάτι που συχνά ξεχνάμε όταν όλα πάνε καλά.
2. Η υπερπροσπάθεια συχνά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ειδικά σε περιόδους κρίσεως χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας και όχι φοβερό κόπο και σπατάλη ενέργειας.
3. Εκτιμώ τη ζωή μου περισσότερο. Αν κάτι δε λειτουργεί, δεν πρόκειται να σταματήσω να ζω. Πολύ απλά δε θα τους κάνω τη χάρη. Ακόμα και αν οι συνθήκες δε με αφήνουν σε ησυχία, όπως συμβαίνει σε πολύ κόσμο σήμερα, ...δε θα τους κάνω τη χάρη να πεθάνω από το άγχος.
4. Ανοίγομαι σε καινούριες εμπειρίες. Αντί να αντιστέκομαι και να χτυπιέμαι για ό,τι συμβαίνει, απλά παρατηρώ και συμμετέχω σε ό,τι αλλάζει μέσα και γύρω μου.
5. Ξεφορτώνομαι περισσότερα άχρηστα προγράμματα και πιστεύω, δημιουργώντας χώρο για νέες ιδέες και νέες περιπέτειες.
6. Δεν πιστεύω λέξη! Ερευνώ και επεξεργάζομαι τα πάντα σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες, ειδικά σε ένα κόσμο που πάντα προσπαθεί να πουλήσει κάτι (όπως και εγώ τώρα), αντί για τις δύο συνηθισμένες αντιδράσεις (το καταπίνω όπως είναι ή το πετάω στα σκουπίδια) κάνω τα πάντα φύλλο και φτερό, ρωτάω, ερευνώ, ενδιαφέρομαι και βλέπω τι μπορώ να κερδίσω και τι μπορώ να προσφέρω. Και πιστεύω μόνο τη διαίσθησή μου που είναι ο αλάνθαστος οδηγός.
7. Ζητάω βοήθεια. Ακόμα και αν έχω τον πιο συγκροτημένο και καθαρά σκεπτόμενο νου, συχνά πέφτω στις παγίδες του να μην βλέπω μερικά πράγματα και χρειάζομαι ένα "καθρέφτη" να μου θυμίζει ποιος είμαι, κάτι που συχνά ξεχνάω όταν συμμετέχω σε κάποιο δράμα.

Επειδή ακριβώς δεν έχουμε πολλά να χάσουμε, οι δύσκολες εποχές προσφέρονται για μεγάλες εσωτερικές αλλαγές. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το υποσυνείδητο και νέα ενδιαφέροντα σχέδια και ιδέες για να γίνει η ζωή ομορφότερη και πιο συναρπαστική.

Carpe diem λοιπόν!

Μερικές φορές έρχεται η ώρα για να αναθεωρήσουμε τις παροιμίες και τις σοφίες του παρελθόντος. Εδώ και χιλιάδες χρόνια κανείς δεν έχει προσέξει ότι ο κόπος δεν προσφέρει πολλά αγαθά και ότι η προσπάθεια αποδίδει πολύ λίγα; Έχει δει κανείς, ειδικά στη σημερινή εποχή, πολλούς που να καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια και να έχουν τα ανάλογα αποτελέσματα; Φυσικά και υπάρχουν περιπτώσεις αλλά όχι μόνο είναι οι εξαιρέσεις, αυτό που τους δίνει το κέρδος είναι το κομμάτι στο οποίο έκαναν τη μικρότερη προσπάθεια.

Μιλάμε τώρα για φυσικό νόμο. Αδικός; Πιθανόν. Όμως είναι φυσικός νόμος. Όπως το αν πέσεις από μεγάλο ύψος θα σκοτωθείς είτε είσαι καλός άνθρωπος είτε όχι. Αρα αντί να γκρινιάζεις ότι η ζωή είναι άδική απλά φροντίζεις να μην πέσεις από μεγάλο ύψος.

Το ίδιο συμβαίνει και εδώ, μόνο που αυτοί που κερδίζουν τα πολλά, νομίζοντας ότι θα χάσουν το προνόμιο, δεν αφήνουν αυτό το μυστικό να διαρεύσει στους υπόλοιπους, δηλαδή σε υπαλλήλους, εργάτες και γενικά σε βιοπαλαιστές και δεν τους αφήνουν να το ανακαλύψουν μόνοι τους, απλώς δίνοντάς τους συνεχώς επείγουσα δουλειά, επείγοντα προβλήματα που πρέπει επειγόντως να λυθούν.

Για να θυμηθούμε την αρχή του 80-20 του Richard Koch το 80% του πλούτου βρίσκεται στο 20% των ανθρώπων. Το 20% της προσπάθειας φέρνει το 80% του αποτελέσματος. Τα νούμερα δεν είναι ακριβή αλλά δεν είναι και μακριά από την πραγματικότητα.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι έτσι είναι το σχέδιο. Αυτός που πρέπει να κατέχει τα αγαθά είναι αυτός που μπορεί να τα διαχειριστεί. Κάποιος που εργάζεται μέρα και νύχτα δεν έχει χρόνο, διάθεση και τον κατάλληλο τρόπο σκέψης για να διαχειριστεί και να απολαύσει μεγάλα χρηματικά ποσά. Αν έχει ανοιχτό μυαλό θα αναλύσει τη δουλειά του, θα δει ποιο 20% της προσπάθειάς του δίνει το 80% του αποτελέσματος και θα περιορίσει στο ελάχιστο το υπόλοιπο 80%. Αν δεν έχει ανοιχτό μυαλό θα παλεύει με άχρηστες (γι'αυτόν) δραστηριότητες τις οποίες δεν αποφασίζει να εγκαταλείψει.

Σου φαίνεται παράξενο σαν τρόπος σκέψης, ίσως εγωϊστικό; Δεν είναι καθόλου, είναι απλώς το μυστικό της επιτυχίας. Και αν δυσκολεύεσαι να το χωνέψεις είναι διότι η παράδοση μας θέλει να παλεύουμε σκληρά για επιβίωση. Αν είναι πολύ δύσκολο να το καταπιείς τότε ίσως χρειάζεσαι βοήθεια για να περάσεις από την άλλη μεριά των στατιστικών. Ίσως, έχεις πολύ περισσότερα περιοριστικά πιστεύω εκτός από το «τα αγαθά κόπος κτώνται».

Μήπως έχει βαρεθεί να ασχολείσαι με «επείγοντα» και μόνο «επείγοντα» ζητήματα έχοντας αναγάγει τη ζωή σου στο να λύνεις προβλήματα που εμφανίζονται και δε σταματάνε να εμφανίζονται; Τότε μάλλον ανήκεις στο 80% των ανθρώπων που ζει το 20% της ζωής του. Ίσως, είναι η στιγμή να πηδήξεις από την άλλη μεριά της στατιστικής. Δεν είναι και τόσο δύσκολο αλλά το να παλεύεις για επιβίωση είναι άλλος ένας εθισμός και καμμιά φορά δεν μπορείς να ξεφύγεις μόνος σου.

Η ερώτηση ακούγεται παράξενα; Ναι, στην πραγματικότητα ο έρωτας είναι απλώς ένα φρούτο.

Για να καταλάβουμε την αναλογία. Ο κύριος σκοπός του φρούτου και κάθε καρπού όπως πέφτει από το δέντρο, είναι να δώσει τροφή στον σπόρο μέχρι αυτός να αναπτύξει ρίζες και να βρει τον δρόμο του προς το έδαφος όπου θα ζήσει την πραγματική, τη δική του ζωή. Όπως ακριβώς η μητέρα δίνει γάλα από το στήθος μέχρι το μωρό να βρει τον τρόπο να τραφεί από το περιβάλλον.

Στο ζωικό βασίλειο ο έρωτας είναι αναπαραγωγή και σε πολλά είδη και επιβίωση, αφού τα ζευγάρια θα μείνουν και θα ζήσουν μαζί.

Στο ανθρώπινο είδος λοιπόν, ο έρωτας αυτή η παράξενη ενστικτώδης έλξη είναι ένα πολύτιμο δώρο της φύσης και έχει ακριβώς αυτό τον σκοπό. Να φέρει κοντά δύο ανθρώπους μέχρι αυτοί να βρουν τον τρόπο να μείνουν κοντά, να δουν τι έχουν να μοιραστούν και να ανταλλάξουν.

Πολλοί παρομοιάζουν τον έρωτα με φωτιά, αλλά κάνουν λάθος. Ο έρωτας είναι το σπίρτο που ανάβει τη φωτιά. Η αληθινή φωτιά, αφού ανάψει δε χρειάζεται σπίρτα και προσανάμματα για να συντηρηθεί.

Ο έρωτας δεν είναι φτιαγμένος να διαρκεί για πάντα, πρέπει να αντικατασταθεί με κάτι άλλο αρκετά σύντομα. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο λοιπόν σε πολλά ζευγάρια με το που τελειώνει το σπίρτο, με το που σβήνει ο έρωτας να σβήνουν τα πάντα. Εδώ έχει βάλει το χεράκι της και η παράδοση που θέλει τον έρωτα σαν το πολυτιμότερο αγαθό και στην ουσία μειώνει όλους αυτούς που τον χάνουν.

Όμως όλοι τον χάνουν!

Βλέπω πολλά μεγαλύτερα σε ηλικία ζευγάρια να έχουν παραιτηθεί από τη ρομαντική διάθεση έχοντας αποκτήσει μία κυνικότητα και μια ειρωνική διάθεση μεταξύ τους αλλά και με όσους βλέπουν να περνάνε καλά.

Τώρα τι είναι αυτό με το οποίο ο έρωτας αντικαθίσταται; Υπάρχει ένα μόνο πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει και να διατηρήσει μια υγιή, σταθερή και το κυριότερο ευχάριστη και στους δύο (όπως και στους ανθρώπους γύρω τους) σχέση. Είναι η αγάπη. Η συνειδητή, αληθινή και χωρίς προσμίξεις αγάπη.

Πολλοί όμως λένε ότι παρόλο που υπήρχε αγάπη η σχέση δεν πήγε καλά και χρειάστηκε να διαλυθεί. Υπάρχει και αυτή η περίπτωση και είναι απόλυτα λογικό δυο άνθρωποι να μην ταιριάζουν. Όμως στην περίπτωση που θα μπορούσαν να ταιριάσουν αλλά δεν τα κατάφεραν μάλλον αυτό που ένοιωθαν ήταν κάτι άλλο και το πέρασαν για αγάπη.

Η βάση για μια υγιή ερωτική σχέση φυσικά δεν μπορεί να περιλαμβάνει ζήλια, δυσπιστία, κτητικότητα και επιθυμία να αλλάξεις τον άλλο. Η βάση, η πραγματική αγάπη δεν μπορεί να έχει κριτική (όχι μόνο να μην εκφράζεται αλλά ούτε να υπάρχει μέσα μας), δεν μπορεί να μην έχει απόλυτη υποστήριξη σε κάθε προσπάθεια, δεν μπορεί να στερεί ούτε το παραμικρό από την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, τη δική μας ή του άλλου.

Ακούγεται επαναστατικό; Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη είναι ακόμα, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, επαναστατική πράξη!

Κατά τον μεσαίωνα όταν το δόγμα κυριαρχούσε στην τότε γνωστή γη δεν υπήρχε πολύς χώρος για άλλες θεωρίες ή αλήθειες. Η επιστήμη και οι επιστήμονες ήταν καταδικασμένοι εκτός αν απλώς υπηρετούσαν το δόγμα. Φυσικά, υπήρξαν πολλοί φωτισμένοι άνθρωποι, επιστήμονες, φιλόσοφοι και λογοτέχνες που με κίνδυνο της ζωής τους προσπαθούσαν να ανοίξουν τον κόσμο σε νέες ιδέες και θεωρίες.

Σήμερα φυσικά τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Ή μήπως όχι;

Γιατί αναρωτιέμαι; Λοιπόν, σήμερα, τον 21ο αιώνα γίνεται η μεγάλη αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο θεωρίες της γέννησης του σύμπαντος και της εξέλιξης των ειδών. Από τη μία είναι η θεωρία της μεγάλης έκρηξης (big bang) και στη συνέχεια η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, από την άλλη είναι η «θεωρία» του ευφυούς σχεδιασμού που στην ουσία συνεχίζει τη μεγάλη θρησκευτική παράδοση με λίγο νερό στο κρασί της.

Όμως ενώ έγιναν μεγάλες μάχες και αγώνες για την ελεύθερη έκφραση και έρευνα, τώρα αυτές οι δύο θεωρίες κυριαρχούν, και στην πραγματικότητα καταπιέζουν την ανθρωπότητα με το ότι πρέπει να επιλέξει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει». Η τιμωρία φυσικά δεν είναι κάψιμο στην πυρά αλλά ενοχή, απομόνωση και ίσως να θεωρηθούμε βλάκες. Μεσαίωνας light επί δύο λοιπόν.

Το παιχνίδι είναι γνωστό. Και οι δύο θεωρίες βγάζουν τον άνθρωπο και τα άλλα είδη έξω από τις επιλογές και την εξέλιξη. Στη μια περίπτωση ο Θεός έφτιαξε τα πάντα και με την ευφυία του, ίσως δεν έπλασε τον Αδάμ από λάσπη αλλά επέτρεψε την εξέλιξή του ώστε να γίνει τέλειος (?). Στην άλλη περίπτωση όλα είναι τυχαία. Δεν υπάρχει μεγάλος ή μικρός νους πίσω από την εξέλιξη, απλώς είμαστε καρυδότσουφλα που κατευθύνονται (εξελίσσονται) τυχαία με την πορεία του ποταμού προς τον καταρράκτη (καταστροφή).

Και όμως, και οι δυο κλάδοι, και ο θεολογικός και ο επιστημονικός μας ζητάνε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η θρησκεία μας θυμίζει συνέχεια ότι αν δεν κάνουμε το σωστό θα καούμε στην αιώνια πυρά και ότι ο λόγος που καταντήσαμε έτσι είναι διότι δεν κάναμε το σωστό μέχρι τώρα. Η επιστήμη, ειδικά η κβαντική φυσική, μας θυμίζει ότι εμείς αποφασίζουμε, εμείς επιλέγουμε τι θα συμβεί. Ο κόσμος είναι μια άπειρη σειρά από πιθανότητες και ο παρατηρητής αποφασίζει ποια θα γίνει πραγματικότητα.

Ξέρετε λοιπόν γιατί ενώ όλες οι θεωρίες μας ρίχνουν το μπαλάκι καμμια δεν το παραδέχεται ότι εμείς αποφασίζουμε για τη ζωή μας; Διότι εμείς και μόνο εμείς προσπαθούμε να το αποφύγουμε. Μην ξεχνάμε ότι και οι θεολόγοι και οι επιστήμονες είναι άνθρωποι σαν εμάς. Είναι εμείς. Άρα όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις πετάμε το μπαλάκι στον Θεό ή στη φύση. Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα, είμαστε απλώς θύματα των περιστάσεων.

Τα πάντα λοιπόν είναι στα χέρια μας και στις αποφάσεις μας. Απλώς πρέπει να αποσυνδέσουμε την ευθύνη από την ενοχή (και αυτή η σύνδεση είναι βολική) και να αποφασίσουμε, σε όλα τα επίπεδα, (από το επίπεδο της δημιουργίας του κόσμου μέχρι το τι κάλτσες θα φορέσουμε σήμερα) να αναλάβουμε την ευθύνη σταματώντας να κατηγορούμε άλλους και να κλαίμε για τη μοίρα μας.

Πώς το κάνουμε αυτό; Σταματώντας να ασχολούμαστε με δευτερεύοντα, ασήμαντα και σοβαροφανή πράγματα, ανοίγοντας το νου μας σε όλα τα δώρα που έχουμε, αισθήσεις, έμπνευση, διαίσθηση, λογική και συναίσθημα και αποφασίζοντας τι θέλουμε για την επόμενη στιγμή, για την ημέρα μας, για τη ζωή μας, για τη Γη και για το σύμπαν. Όλα είναι στα χέρια μας και το μόνο που χρειάζεται είναι εξάσκηση για να ξεφορτωθούμε τις άχρηστες και επικίνδυνες φωνές μέσα μας και γύρω μας.

Και όπου δεν τα καταφέρνουμε ζητάμε βοήθεια.

Αντώνης

"Κράτα απόσταση από αυτούς που προσπαθούν να μειώσουν τις φιλοδοξίες σου. Οι μικροί άνθρωποι πάντα το κάνουν αυτό, αλλά οι αληθινά μεγάλοι σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι και εσύ μπορείς να γίνεις μεγάλος." Mark Twain

Παρατηρώντας τη φύση μπορούμε να καταλάβουμε πόσο το περιβάλλον μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο ζωής και το αποτέλεσμα που βγαίνει από αυτή.

Αν για παράδειγμα φυτέψεις ένα πλάτανο στην έρημο είναι 100% σίγουρο ότι δεν πρόκειται να μεγαλώσει. Αν τον φυτέψεις δίπλα σε νερά θα γίνει τεράστιος. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες. Αν τον φυτέψεις στην αυλή του σπιτιού σου πιθανότατα θα φυτρώσει, ίσως και να μεγαλώσει, αλλά αν δεν υπάρχουν υπόγεια νερά θα μείνει μικρός και θα παλεύει πάντα για επιβίωση.

Επίσης, μπορούμε να δούμε τα ζώα του ίδιου είδους που ζουν σε διαφορετικά περιβάλλοντα, αλλάζουν μέγεθος και χαρακτηριστικά ανάλογα με τις συνθήκες. Τα λιοντάρια των βουνών για παράδειγμα είναι πολύ μικρότερα και λιγότερα από τα λιοντάρια της ζούγκλας διότι στη ζούγκλα υπάρχει περισσότερη τροφή (περισσότερη υποστήριξη).

Το περιβάλλον λοιπόν είναι ακριβώς αυτό που θα μας δώσει τις συνθήκες για να μεγαλουργήσουμε ή να εξαφανιστούμε (με όλα τα ενδιάμεσα στάδια). Η οικογένεια, το σχολείο, η παρέα ή οι φίλοι (τα δύο τελευταία είναι τελείως διαφορετικά κατά τη γνώμη μου), το περιβάλλον εργασίας και οι άνθρωποι που έχουμε «προσλάβει» για να μας βοηθήσουν είναι το κατάλληλο ή όχι περιβάλλον που θα μας δώσει την ώθηση για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.

Τα άτομα που προέρχονται από οικογένεια και άμεσο περιβάλλον που κρίνει υπερβολικά, κακοποιεί ή μειώνει την αξία τους, έχουν πολύ λίγες πιθανότητες να κάνουν μεγάλα πράγματα στη ζωή τους. Εκτός αν...

Εδώ είναι και η μεγάλη μας ικανότητα να αλλάζουμε το περιβάλλον μας και παρόλο που δεν έχει πάντα θετικό αντίκτυπο στο ίδιο το περιβάλλον, είναι ο λόγος για τον οποίο έχουμε επιβιώσει σαν είδος.

Το περιβάλλον μας χωρίζεται σε ελεγχόμενο και μη ελεγχόμενο. Ή εναλλακτικά σε αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε δύσκολα και εύκολα. Το δύσκολο είναι η οικογένεια, οι συγγενείς, οι γείτονες οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές. Για να το αποφύγουμε πρέπει να φύγουμε. Στο πιο εύκολο είναι οι φίλοι, οι συνάδελφοι και η παρέα. Η παρέα (επιμένω σε αυτήν), επειδή την έχουμε υποτίθεται επιλέξει εμείς, μπορεί να γίνει ο μέντορας και ο απόλυτος υποστηρικτής μας ή ο παράγοντας που θα καταστρέψει τη ζωή μας, θα γκρεμίσει τα όνειρά μας και θα μας κρατήσει καθηλωμένους στη γη. Πόσες φορές έχεις ακούσει από άτομα της παρέας σου να σου λένε "τι βλακείες είναι αυτές" ή "σιγά μην τα καταφέρεις εσύ" όταν τους εκμυστηρεύεσαι τα όνειρά σου;

Η επιλογή της παρέας και των φίλων είναι η απόλυτα δική μας ευθύνη για τη δική μας ευτυχία και επιτυχία. Αν αναλάβουμε αυτή την ευθύνη και προσέξουμε σε ποιους δίνουμε το δικαίωμα να μας συμβουλέψουν και να μας υποστηρίξουν μπορούμε να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Αλλιώς θα είναι τυχαίο. Και επειδή πάντα βρίσκεις τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις κάτι κοινό, αν εσύ δεν αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου θα κάνεις παρέα με άλλους που δεν αναλαμβάνουν τη δική τους ευθύνη. Αυτό συνήθως είναι καταστροφικό. Ίσως, και μοιραίο.

Οπότε αυτό που νομίζουμε ότι είναι αγάπη για την παρέα μας και τους φίλους μας (τους αγαπάω όπως είναι) είναι ο δικός μας τρόπος αποφυγής των δικών μας δυνατοτήτων.

Τις προάλλες παρακολουθώντας στην τηλεόραση ένα ντοκυμαντέρ περί δεινοσαύρων, είδα κάτι που μου φάνηκε είτε εξαιρετικά αφελές είτε εξαιρετικά ύποπτο ιδεολογικά.

Έδειχνε μια οικογένεια δεινοσαύρων θηρευτών, προγόνων του T-REX και μια οικογένεια θηραμάτων, και τις περιπέτειές τους πριν τον βίαιο θάνατό τους από τη μεγαλύτερη έκρηξη ηφαιστείου που έχει καταγραφεί ποτέ 75 εκατομμύρια χρόνια πριν. Κάποια στιγμή η μητέρα της οικογένειας θηρευτών συλλαμβάνει ένα μικρό και ετοιμάζεται να το σκοτώσει, ο μικρός της οικογένειας των θηρευτών στον ενθουσιασμό του πέφτει πάνω τους, επιτρέποντας στο θήραμα να ελευθερωθεί και αφήνοντας την οικογένεια νηστική για ένα ακόμα βράδυ.  

Όλα καλά ως εδώ, αφού ξέρουμε ότι τα μικρά μπορούν να κάνουν τέτοιες κινήσεις μη νοιώθοντας ακόμα τι αποτέλεσμα μπορούν να έχουν οι αδέξιες κινήσεις τους.  Όμως στη συνέχεια η μητέρα τιμωρεί τον μικρό δαγκώνοντάς τον στο πρόσωπο και μετά όλη η αγέλη τον αποφεύγει δημιουργώντας του ενοχές για την πράξη του. Ο μικρός μετά προσπαθεί να εξιλεωθεί κυνηγώντας μόνος του και προσπαθώντας να φέρει τροφή στην οικογένεια.

Νομίζω ότι κανένα ζώο δεν καταλαβαίνει την έννοια της τιμωρίας και της ενοχής πέρα απ'τον άνθρωπο. Και φυσικά σε πολλές περιπτώσει ο άνθρωπος έχει καταφέρει να τη μεταδώσει στα κατοικίδια, άρα ενοχή = επαφή με τον άνθρωπο. Για τα ζώα, ειδικά τα άγρια ζώα και ειδικότερα για ζώα τόσο πρωτόγονα όπως οι δεινόσαυροι, αυτά τα περιστατικά, οι ατυχίες, είναι απλώς κομμάτια της ζωής, πράγματα που συμβαίνουν, και δεν κρίνουν αν κάποιος φταίει για να τον τιμωρήσουν.

Τα ζώα αντιδρούν μόνο σε αυτόν που άμεσα τους ενοχλεί (έχω στο μυαλό μου την εικόνα από ένα λιοντάρι που σπρώχνει τα μικρά του όταν δεν το αφήνουν να κοιμηθεί) και η έννοια της τιμωρίας και της ενοχής δεν υπάρχει σε αυτά. Ο μικρός δεινόσαυρος δε χρειάζεται να εξιλεωθεί για το λάθος του, και έχει δικαίωμα να κάνει άφθονα λάθη στη ζωή του, ακόμα και αν αυτά προκαλέσουν τον θάνατο, τον δικό του ή μελών της οικογενείας του. Αυτά τα πράγματα στη φύση απλώς συμβαίνουν.

Αν λοιπόν πρόκειται για αφέλεια, ο σεναριογράφος απλώς σκέφτηκε να το βάλει εκεί και κανείς δε σκέφτηκε να το βγάλει μπορούμε να τον συγχωρήσουμε.  Αλλά εμείς μπορούμε να τον συγχωρήσουμε ακόμα και αν υπάρχει η πρόθεση να μας «διδάξει» κάτι, διότι έτσι κι αλλιώς αν δεν τον συγχωρήσουμε θα «διδαχτούμε» αυτό που προσπαθεί να μας διδάξει. Δηλαδή ότι πρέπει να τιμωρήσουμε τον ανόητο που κάνει λάθη και μας βάζει σε μπελάδες.  

Πού το πάω; Μη δίνετε καμμία σημασία στα διδάγματα, τυχαία ή μη τέτοιων δασκάλων. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να γίνουν αποδεκτά όπως είναι. Αν δε γίνουν θα προσπαθήσουν να διορθώσουν τον εαυτό τους, κάνοντας περισσότερα λάθη και θα συνεχίσουν να κάνουν σε όλη τη ζωή τους. Θα αποκτήσουν χαμηλή αυτοπεποίθηση διότι αν τιμωρηθούν για κάτι που είναι φυσικό για ένα παιδί να κάνει, θα νοιώσουν πως ότι και να κάνουν δεν είναι εντάξει. Δηλαδή το μήνυμα είναι ότι αυτό που η φύση τους έδωσε είναι λάθος!!! Σας θυμίζει κάτι, μήπως θρησκείες; Μη αποδοχή της φύσης σου, ενοχή για αυτό που είσαι αν και δε φταις εσύ, τιμωρία για ότι είμαστε και ότι έχουμε και ένας Θεός που παραφυλάει στη γωνία με το ζωνάρι στο χέρι για να μας τιμωρήσει αν χαμογελάσουμε παραπάνω απ'όσο πρέπει;  Αν ο Θεός (ή όπου πιστεύει κανείς) ήθελε να τιμωρηθούμε ή να νοιώσουμε ενοχές θα είχε δώσει αυτό το χαρακτηριστικό και στα ζώα, δηλαδή θα ήταν κάτι φυσικό. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει.

Από εκεί όμως βγαίνει και η ωρίμανση. Να είσαι ο εαυτός σου μέσα σε έναν βομβαρδισμό από ανόητα μηνύματα, ενοχές και κατηγορίες, απαιτήσεις να απορρίψεις αυτό που πραγματικά είσαι και «διδαχές» για να αλλάξεις τη φύση σου και να ελέγξεις αυτό που δείχνεις στους άλλους. Όλα αυτά που μας βομβαρδίζουν είναι για μας εργαλεία για να καταλάβουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και πως θα το αποδεχτούμε. Και για όσους προσπαθούν να αλλάξουν τον εαυτό τους ή να δείξουν κάτι άλλο από αυτό που είναι αντί να καταλάβουν ποιοι πραγματικά είναι... καλή τους τύχη.

Αντώνης