Όπως είχα πει όταν μιλούσα για το οδόφραγμα 3, θυσίες, το νόημα μίας σχέσης είναι “σε δέχομαι όπως είσαι” και όχι “θέλω να αλλάξεις”. Ακριβώς γι αυτό το να περιμένεις κάτι ιδιαίτερο από ένα άτομο με το οποίο συνδέεσαι σχεδόν πάντα οδηγεί σε απογοήτευση και πόνο.
Κατά τη γνώμη μου το να έχεις προσδοκίες είναι εξαιρετικά συντηρητική συμπεριφορά. Περιμένεις κάποιον να έχει κάποιον συγκεκριμένο τρόπο διότι δεν μπορείς να αντέξεις οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που εσύ είσαι ή που έχεις γνωρίσει στη ζωή σου. Δεν είσαι ανοιχτός/η να εξερευνήσεις τη ζωή και οτιδήποτε νέο σε αυτή.

Απλά παρατήρησε σχεδόν οτιδήποτε ζει σε αυτή τη Γη. Κάθε πλάσμα, κάθε είδος προσπαθεί να ολοκληρωθεί “συναντώντας” το αντίθετο ή το συμπληρωματικό. Μπορείς να καταλάβεις λοιπόν ότι το να αλλάξεις κάποιον για να νοιώσεις ασφαλής πάει ενάντια στον τρόπο της φύσης;

Αλλά δε σου ζητάω να ελέγξεις τη συμπεριφορά σου. Ποτέ δε θα στο ζητήσω αυτό.
Οι μεγάλες προσδοκίες έρχονται λόγω ανασφάλειας, και επιθυμίας να ελέγξεις τον κόσμο σου.

Στην πραγματικότητα είναι η πεποίθηση ότι δεν αξίζεις να έχεις καλά πράγματα στη ζωή σου, οπότε προσπαθείς να ελέγξεις τα πάντα για να τα αποκτήσεις. Φυσικά, δε θα μπορούσες να πιστέψεις ότι οι φίλοι σου ή η σχέση σου είναι με το μέρος σου.

Μπορεί να ακούγομαι σαν χαλασμένο γραμμόφωνο αλλά υπάρχει και η χαμηλή αυτοπεποίθηση που ανακατεύεται σε αυτή τη συμπεριφορά. Και είναι απλό, αν η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή σου ήταν ψηλά δε θα πέρναγε καν από το μυαλό σου ότι δεν αξίζεις το καλύτερο και φυσικά ότι σου προσφέρει ο σύντροφός σου είναι πάντα το καλύτερο. Όχι λόγω του έρωτα που νιώθεις αλλά διότι είσαι ερωτευμένος/η με τον εαυτό σου και απολαμβάνεις οτιδήποτε εμφανίζεται στη ζωή σου.

Αν είχες δυσκολίες στις σχέσεις σου μέχρι τώρα, και οι προσδοκίες σου δεν ικανοποιήθηκαν, είναι διότι απλά χρειάζεται να τις πετάξεις και να απολαύσεις αυτό που είναι εκεί.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να δουλέψεις πάνω στην αυτοπεποίθησή σου και σε τίποτα άλλο.

Δε χρειάζεται να αλλάξεις κανένα, ούτε καν τον εαυτό σου, απλά χρειάζεται να αποδεχτείς τον εαυτό σου και θα δεις την ευτυχία να εμφανίζεται ως εκ θαύματος μέρα με τη μέρα.
Μπορεί να έχεις ερωτήσεις ή ακόμα και αμφιβολίες για αυτά που γράφω, απλά επικοινώνησε μαζί μου για να το συζητήσουμε.

Με αγάπη

Αντώνης

Η Θυσία θεωρείται η απόλυτη απόδειξη αγάπης. Η μουσική, η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, το παραμύθι, η τέχνη γενικά, αλλά και η θρησκεία και η παράδοση μιλάνε για τη θυσία με τα πιο εμπνευσμένα λόγια.
Αλλά είναι πραγματικά έτσι;

Η εμπειρία μου είναι τελείως διαφορετική. Η θυσία είναι ένα εργαλείο για να δένεις τους ανθρώπους, για να τους κάνεις να σου ανήκουν.

Δες τους γονείς και τις θυσίες που έχουν κάνει για τα παιδιά τους και στις περισσότερες περιπτώσεις τη συμπεριφορά τους και τι ζητάνε από αυτά αργότερα.

Θυμήσου επίσης σε πολλές σχέσεις τη φράση “σου έδωσα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου” και σκέψου τι ζητάει αυτό το άτομο για αντάλλαγμα.

Η θυσία δημιουργεί ενοχή. “Σου έδωσα τόσα πολλά” σημαίνει “μου έδωσες τόσο λίγα, ή τίποτα”. “Δε θέλω να μου δώσεις τίποτα για αντάλλαγμα” σημαίνει “θέλω να νιώθεις ενοχές” ή “δεν αξίζεις τίποτα”.

Το πιο σημαντικό, όλα αυτά τα κλισέ σημαίνουν “είμαι καλύτερος/η από σένα” ή “δεν αξίζεις την καλοσύνη μου”.

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο οδόφραγμα, η ενοχή δεν είναι καλή βάση για μια σχέση, κάθε είδους, ειδικά για μια ρομαντική σχέση.

Δεν υπάρχει απολύτως καμία ανάγκη για θυσίες σε κανένα είδος σχέσης. Το νόημα μίας σχέσης είναι “σε αποδέχομαι ακριβώς όπως είσαι” και όχι “θέλω να αλλάξεις (θυσία) για να σε δεχτώ” ή “αν μείνεις όπως είσαι θα πρέπει να κάνω εγώ τη θυσία”. Αν πρέπει να γίνουν αλλαγές τότε δεν έχει κανένα νόημα να προχωρήσετε σε αυτή τη σχέση, είναι αγάπη υπό συνθήκες, αν υπάρχει αγάπη.

Τώρα μπορεί να ρωτήσεις τι γίνεται σε ακραίες, αν και αρκετά συνηθισμένες, περιπτώσεις, όπως ασθένεια ή αναπηρία.

Φυσικά και μπορείς να μείνεις με αυτό το άτομο που σε χρειάζεται, αν το κάνεις από αγάπη. Αν δε χρειάζεται να σταματήσεις και να θυσιάσεις τη ζωή σου, μπορείς να βρεις μικρές ή μεγάλες ευκαιρίες να έχεις χαρά και να τη μοιραστείς με αυτό το άτομο.

Αν χρειάζεται να θυσιαστείς, άσε κάποιον άλλο να το κάνει. Αλλιώς απλά θα αποφύγεις τη ζωή σου και θα χρησιμοποιήσεις την παρουσία αυτού του ατόμου σαν δικαιολογία, στην προσπάθειά σου να νιώσεις και να δείξεις πόσο ανώτερος/η είσαι και να κάνεις το άλλο άτομο να νιώσει άσχημα που σου στέρησε τη ζωή και την ελευθερία.

Για πολλά ευαίσθητα άτομα (hsp) η θυσία έχει ιδιαίτερο νόημα. Σαν παιδιά ήταν “υπερευαίσθητα”, που σημαίνει είχαν από τα παιδικά τους χρόνια την εμπειρία του να χρειάζεται να αλλάξουν για να γίνουν αποδεκτά. Και φυσικά το τεράστιο βάρος της θυσίας των γονέων τους, που έπρεπε να τα αντέξουν σαν δύσκολα παιδιά.

Τα παιδιά είναι αβοήθητα μπροστά σε μια τέτοια συμπεριφορά, διότι δεν έχουν εναλλακτικές επιλογές.

Θυμάσαι τη φράση “και ούτε ένα ευχαριστώ”;

Λοιπόν, έχουμε την ευκαιρία να το πούμε από την αρχή “Θυσία; Όχι, ευχαριστώ!”

Η συμπίεση των συναισθημάτων δίνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θέλεις.

Ο λόγος για να συμπιέσεις τα συναισθήματά σου είναι είτε διότι θέλεις να σε αφήσουν σε ησυχία αυτή τη στιγμή, είτε διότι δε θέλεις ή δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις γενικά.

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι με το να συμπιέσουν τα συναισθήματά τους τα ξεφορτώνονται. Με το να κάνουν πολύ θόρυβο διώχνουν τον φόβο, με το να είναι απασχολημένοι συνεχώς αποφεύγουν τη λύπη, με το να κινούνται συνεχώς κάνουν το θυμό να εξαφανιστεί.
Αλλά ότι συμπιέσεις επιστρέφει αργά ή γρήγορα.

Συμπιέζοντας συναισθήματα που έρχονται από ή μέσα σε μία σχέση είναι σαν να λες ψέμματα. Είναι σαν να κρύβεις την αλήθεια συνεχώς.

Οι πιο συνηθισμένοι τρόποι που αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματα είναι είτε εκφράζοντάς τα είτε συμπιέζοντάς τα. Ο θυμός για παράδειγμα είναι καταστροφικός σε μία σχέση όπως και να τον χειριστείς. Αν τον εκφράσεις και ειδικά αν το κάνεις συχνά, έχεις μια σχέση που βασίζεται σε καυγάδες και διαφορές. Με τη συμπίεση του δημιουργείς τις συνθήκες για ενοχές και αποστάσεις.

Κατά τη γνώμη μου, σε μία σχέση, οι ενοχές που δημιουργούνται από τη συμπίεση των συναισθημάτων, βλέπε “θυσία για χάρη της σχέσης”, είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να καταστραφεί η σχέση, ή να ζήσετε σε μία κόλαση όσο κρατάει, μερικές φορές υπερβολικά πολύ.

Φυσικά, αν απλά αποφεύγεις κάποιο συναίσθημα αυτή τη στιγμή και μερικά λεπτά αργότερα, όταν έχεις ηρεμία, το ανακαλείς για να το αντιμετωπίσεις, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά η εμπειρία και οι γνώσεις μου λένε ότι ούτε αυτό είναι απαραίτητο.

Το coaching μπορεί να σε βοηθήσει να τα αντιμετωπίσεις και να τα απελευθερώσεις τη στιγμή που εμφανίζονται, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, χωρίς απαραίτητα να τα εκφράσεις και να προκαλέσεις διαμάχες, ή να τα συμπιέσεις και να προκαλέσεις αποστάσεις και ενοχές.

Το coaching μπορεί να σε βοηθήσει να αλλάξεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα συναισθήματα γενικά. Τα εξαιρετικά ευαίσθητα άτομα χρειάζονται αυτό τον διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και απελευθέρωσης περισσότερο από τους άλλους, διότι κάποιος που είναι ευαίσθητος, αν δεν κλείσει το θέμα με κάποιο συναίσθημα μπορεί να νοιώσει πολύ άσχημα.

Με την απομάκρυνση όλου του βάρους και του δράματος από τα συναισθήματα, μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου και να απολαύσεις τις σχέσεις σου με χαρά και ειρήνη.
Και για όσους σκέφτονται ότι έτσι η ζωή μπορεί να γίνει βαρετή, βρίσκω πιο βαρετό το να έχεις να αντιμετωπίσεις τους ίδιους καυγάδες, φόβους και θυμούς συνεχώς και πάντα με τους ίδιους ανθρώπους.

Η ελευθερία είναι βαρετή μόνο για αυτούς που θεωρούν τον πόνο σαν τον μόνο τρόπο ζωής.

Με αγάπη

Αντώνης

Τα άτομα με ιδιαίτερη ευαισθησία, ή εξαιρετικά ευαίσθητα άτομα, στα Αγγλικά HSP, δεν είναι τα άτομα που έχουν χαρακτηριστεί ή αυτοχαρακτηριστεί σαν υπερευαίσθητα. Στην πραγματικότητα η υπερευαισθησία είναι μια δικαιολογία για πολλά άτομα, ευαίσθητα και μη, για να αποφύγουν τη ζωή. Δεν τα κατακρίνω, υπάρχουν πολλές δικαιολογίες και όλοι υιοθετούμε κάποιες κατά περιόδους.

Το θέμα είναι λοιπόν τα άτομα με ιδιαίτερη ευαισθησία και πως επιβιώνουν στην Ελληνική πραγματικότητα.
Αυτά τα άτομα είναι αρκετά πιο ευάλωτα, όχι διότι είναι αδύναμα αλλά διότι έχουν ένα πιο ελεύθερο και λιγότερο βίαιο τρόπο να βλέπουν τα πράγματα, που συχνά αντιμετωπίζεται από τον περισσότερο κόσμο σαν απειλή. Όπως ακριβώς τα παιδιά που είναι εξαιρετικά ευάλωτα, ειδικά επειδή δεν έχουν μάθει ακόμα να καταπίνουν τις σκέψεις τους.

Η Ελληνική πραγματικότητα έχει πολλά στοιχεία που δεν επιτρέπουν ελευθερία στη σκέψη. Και είναι λογικό, μετά από πολλά προβλήματα, πολέμους, δικτατορίες και εμφυλίους, ο καθένας να προσπαθεί να θωρακιστεί και να προστατέψει τα κεκτημένα του, υλικά και πνευματικά. Ο Νεοέλληνας αντιδρά άμεσα, σχεδόν αυτόματα σε κάθε νέο, κάθε διαφορετικό, κάθε τι που μπορεί να τον σηκώσει από την καρέκλα του, ακόμα και αν αυτή η καρέκλα είναι γεμάτη καρφιά.

Τα ευαίσθητα άτομα, από τη φύση τους, αν θέλετε από την κατασκευή του οργανισμού τους, δε “καταπίνουν” ότι τους προσφέρεις, το αναλύουν, το βλέπουν από πολλές απόψεις και οπτικές γωνίες. Όλα τα ευαίσθητα άτομα που γνωρίζω, περιλαμβανομένου και εμού, αμφισβητούν όλα τα ιστορικά, πολιτικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά δεδομένα που σερβίρουν το σχολείο, τα μέσα και η κοινωνία. Ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν γραφτεί από ανθρώπους και οι άνθρωποι σε δύσκολες εποχές τείνουν να γίνονται δογματικοί.

Στην οικογένεια, σε μία χώρα που τα παιδιά, από νοοτροπία, δεν έχουν και πολλά δικαιώματα, και υπάρχει ακόμα η έννοια της τιμωρίας, ακόμα και αν ο μεγάλος έχει άδικο, τα ευαίσθητα παιδιά μεγαλώνουν με την υποχρέωση να παίξουν ρόλους που δεν τους ταιριάζουν. Η τρομερή καταπίεση που έχουν λάβει οι γονείς στο παρελθόν ξεσπάει σαν μπόρα πάνω στα παιδιά, με ανόητους κανόνες και κανονισμούς, συνεχίζοντας μια δικτατορία που ενώ έχει φύγει εδώ και πολλά χρόνια την κουβαλάμε ακόμα στο κεφάλι μας.

Για τους ίδιους λόγους η παιδεία δεν έχει ακόμα γίνει εντελώς ελεύθερη, η εκπαίδευση στο σπίτι απαγορεύεται, απαγορεύτηκε επί χούντας και ακόμα δεν έχει επιτραπεί, οι δάσκαλοι δεν έχουν επιλογές βιβλίων αλλά μόνο ένα για κάθε μάθημα και τάξη για να διδάξουν, η ιστορία και τα θρησκευτικά δε δέχονται αντιρρήσεις και γενικά η ελεύθερη σκέψη και η αμφισβήτηση πολεμάται, τα ευαίσθητα άτομα δε χωράνε. Επίσης, υπάρχει και η αυτόματη αντίδραση, κριτική και κακοποίηση από τα "δυνατότερα" παιδιά που μεταφέρουν τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες εκεί που τους παίρνει, σε άτομα που είναι ευαίσθητα και ειρηνικά. 

Στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση ο δογματισμός είναι διπλός, αφού άλλες δυνάμεις, πολιτικές κυρίως, επίσης “μάχονται” για την επικράτησή τους, οι ευαίσθητες, λογικές και μη δογματικές φωνές καταπνίγονται, και μάλιστα πολύ εύκολα αφού δεν έχουν νοοτροπία πολεμιστή, απλά πιο ελεύθερο τρόπο σκέψης.

Στην επαγγελματική ζωή ο μη καθιερωμένος τρόπος εργασίας, που από τη φύση τους ακολουθούν οι ευαίσθητοι και που είναι σχεδόν πάντα πολύ πιο αποτελεσματικός, όχι απλά δεν υποστηρίζεται από την εργοδοσία που φοβάται ότι θα χάσει τον έλεγχο αλλά καταπολεμάται και από τους συναδέλφους ή από συνδικαλιστικά όργανα διότι μπορεί να είναι πολύ πιο παραγωγικός, πράγμα απαράδεκτο, φυσικά, εφόσον η νοοτροπία είναι ότι εμείς και τα αφεντικά είμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Στην επιχειρηματικότητα επίσης υπάρχουν άπειρα εμπόδια, ξεκινώντας από την απαράδεκτη και άχρηστη γραφειοκρατία, που φτάνει στο σημείο να γίνεται εχθρική προς αυτόν που υποτίθεται ότι υπηρετεί, τον ανταγωνισμό που είναι, κατά κανόνα, βρώμικος και ύπουλος, κάτι που το ευαίσθητο άτομο δεν μπορεί να καταλάβει και να υιοθετήσει, τους εργαζόμενους που δεν μπορούν να συντονιστούν με νέους τρόπους διοίκησης, αν είναι πιο ελεύθεροι (leadership) τους εκμεταλλεύονται για να αποφύγουν να δουλεύουν (προσωπική εμπειρία).

Τα μέσα “ενημέρωσης” (τα εισαγωγικά ισχύουν) λειτουργούν επίσης με ένα κουτσομπολίστικο ή θυμωμένο τρόπο για να αυξήσουν τις πωλήσεις και δε λαμβάνουν υπόψιν τις απόψεις, ούτε του κοινού αλλά ούτε και αυτών που στελεχώνουν τις ίδιες τις επιχειρήσεις ενημέρωσης, κυριολεκτικά επιβάλλοντας έναν ανόητο και ανεγκέφαλο τρόπο έκφρασης ακόμα και από αυτούς που δεν είναι ανόητοι ή ανεγκέφαλοι.

Και ο κόσμος γενικά έχει ένα τρόπο να κρίνει αυτόματα, όχι με λογική ή ένστικτο αλλά ανακλαστικά και χωρίς να προηγηθεί επεξεργασία της πληροφορίας. Σε μια χώρα που πολλοί μάχονται ενάντια σε όποιους τους στερούν την ευτυχία, αλλά την ίδια ευτυχία δεν την έχουν νομιμοποιήσει ακόμα οι ίδιοι οι μαχητές, όπου οι τρόποι έκφρασης είναι τρόποι γκρίνιας, και οποιοσδήποτε δίνει λύση στη μιζέρια αντιμετωπίζεται το ίδιο με αυτόν που την προκαλεί, δεν υπάρχει χώρος για ευαίσθητους.

Και όμως, υπάρχει χώρος αν οι ευαίσθητοι μάθουν μερικούς βασικούς τρόπους, όχι απλά επιβίωσης αλλά ζωής με υψηλή ποιότητα.

Τις ιδέες μας, που είναι πρωτοποριακές και δημιουργικές τις μοιραζόμαστε μόνο με αυτούς που μπορούν να τις αντέξουν.

Αν δε μας αρέσει μια δουλειά έχουμε δικαίωμα να την αλλάξουμε. Αυτό δεν είναι απλά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση προς τον εαυτό μας.

Αν στην επιχείρησή μας δεν έχουμε υποστήριξη από τους εργαζόμενους, δε φεύγουμε εμείς(!), διώχνουμε αυτούς. Επιλέγουμε άτομα που από την πρώτη επαφή νοιώθουμε ότι έχουν μεράκι και απολαμβάνουν τη δουλειά τους.

Αν θέλουμε να δοκιμάσουμε πόσο έτοιμα είναι τα μέλη μιας ομάδας σε μια καινούρια ιδέα απλά δοκιμάζουμε με κάτι πιο ελαφρύ και βλέπουμε αντιδράσεις. Οι πιο συνηθισμένες αντιδράσεις σε νεωτερισμούς είναι “καινούριο φρούτο είναι αυτό;” ή “τι θα ακούσουμε ακόμα”. Αν βρείτε τέτοιες αντιδράσεις φύγετε τρέχοντας. Δεν είναι έτοιμοι για πρόοδο, προτιμάνε τον πόνο από την ευτυχία. (Πόσα έχω ακούσει για το coaching, και πόσα είχα ακούσει πριν από 14 χρόνια όταν ήμουν πρωτοπόρος στα βιολογικά προϊόντα στην Ελλάδα. Μέχρι και για βιολογικό πόλεμο με κατηγορούσαν)

Οι φίλοι μας δεν είναι απαραίτητα με το μέρος μας, αν εμείς ωριμάζουμε κάποιοι άνθρωποι θα μείνουν αναπόφευκτα πίσω.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο, αυτό το ξέρεις έτσι και αλλιώς απλά στο επιβεβαιώνω.

Ψάξε και βρες εναλλακτικούς τρόπους από αυτούς που προσφέρει το σύστημα ή η παράδοση, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτοί δε σου πάνε. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι, αρκεί να απελευθερώσεις το νου σου από τα πρέπει και τις ενοχές που σου επιβάλλουν οι άλλοι.

Αγάπησε περισσότερο τον εαυτό σου και πέρνα πιο πολύ χρόνο σε ήρεμο περιβάλλον με τις σκέψεις σου και τις ιδέες σου.
Υπάρχουν πολλά ακόμα μικρά και εύκολα στη χρήση μυστικά για την επιβίωση αλλά και την ωρίμανση ενός ευαίσθητου.

Το κυριότερο απ' όλα ζήτα βοήθεια για να αλλάξεις τη νοοτροπία σου, από αυτή που σου έχουν επιβάλλει όλα αυτά που προανέφερα (σχολείο, κοινωνία, νόμοι, οικογένεια) σε αυτή που είναι δικιά σου και πηγάζει από το αλάνθαστο ένστικτό σου. Βρες ανθρώπους με πάθος για να σε βοηθήσουν, όχι με δυνατά χαρτιά αλλά με αγάπη για σένα και αυτό που κάνουν.

Όσο για τους όχι τόσο ευαίσθητους που τυχαίνει να διαβάζουν αυτό το άρθρο και θέλουν να βοηθήσουν τα ευαίσθητα άτομα που έχουν γύρω τους, (παιδιά, συζύγους, φίλους, μαθητές, υπαλλήλους ή συνεργάτες) απλά αποδεχτείτε τον τρόπο σκέψης τους, δώστε τους απεριόριστο χώρο να αναπτυχθούν και δείξτε τους εμπιστοσύνη. Μπορείτε να μάθετε από αυτά τα άτομα περισσότερα από όσα μπορείτε να τους διδάξετε.

Υπάρχουν άπειρες ιστορίες για διάσημους, ή όχι τόσο διάσημους, με διάσπαση προσοχής ADD και ADHD (δυσλειτουργία διάσπασης προσοχής και δυσλειτουργία διάσπασης προσοχής με υπερκινητικότητα). Αφού αυτές οι “δυσλειτουργίες” αναφέρονται όλο και συχνότερα τελευταία, νομίζω ότι είναι σημαντικό να δούμε όσο γίνεται περισσότερες πλευρές του θέματος.

Η εμπειρία μου με άτομα με διάσπαση προσοχής λέει ότι είναι ευαίσθητα άτομα. Αν δεν είχαν το καλοκουρδισμένο λεπτό νευρικό σύστημα δε θα είχαν τόσες δυσκολίες. Θα ζούσαν απλά και φυσιολογικά χωρίς ούτε καν να σκέφτονται ότι κάτι δεν πάει καλά.

Και δεν υπάρχει τίποτα που δεν πάει καλά. Απλά κάποιοι είναι διαφορετικοί. Δεν υπάρχουν δυσλειτουργίες, είναι απλά ετικέτες. Για να δούμε τι εννοώ ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές διάσημες ιστορίες.

Thomas Edison, ίσως η πιο γνωστή ιστορία και σίγουρα ο πιο τυχερός. Πέρασε 12 εβδομάδες σε μια πολυπληθή, θορυβώδη τάξη με έναν πολύ ανυπόμονο δάσκαλο, ρωτούσε τις πιο περίεργες ερωτήσεις τρελαίνοντας τους πάντες και ειδικά τον δάσκαλο. Δεν μπορούσε να εστιάσει σε ένα θέμα και αφού χαρακτηρίστηκε σαν “χαμένος” χρειάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο.
Ήταν πολύ τυχερός διότι η μητέρα του αναγνώρισε ότι ήταν διαφορετικός και του έδωσε το δικαίωμα να είναι.
Μελετούσε στο σπίτι με τη βοήθεια της μητέρας του και επέλεξε μόνο τους τομείς που τον ενδιέφεραν. Δεν είχε καμία δυσλειτουργία.
Δυστυχώς, δεν είχε την ευαισθησία να αναγνωρίσει την αξία άλλων μεγάλων εφευρετών και μετατράπηκε σε τέρας κλέβοντας και καταστρέφοντας άλλους που είχαν ίσως μεγαλύτερο ταλέντο απ' αυτόν (Tesla για παράδειγμα)

Ο Albert Einstein δεν απέτυχε στο σχολείο, όπως λένε πολλές ιστορίες, αλλά ποτέ δεν του άρεσαν τα μη επιστημονικά μαθήματα, όπως γλώσσα, ιστορία κλπ. Όταν δε χρειαζόταν να ασχοληθεί μαζί τους ήταν ο καλύτερος μαθητής.

Ο Hans Christian Andersen είχε μεγάλες δυσκολίες με την εκπαίδευσή του. Κακοποιήθηκε για να “βελτιώσει τον χαρακτήρα του” και είχε πολλές δυσκολίες στη μάθηση. Αλλά το ταλέντο του ήταν να λέει και να γράφει ιστορίες, κάτι που ήταν αυστηρά απαγορευμένο σε αυτόν κατά τη διάρκεια της φοίτησής του.

Ο Alexander Graham Bell είχε επίσης δυσκολίες στο σχολείο, ήταν αφηρημένος και είχε χαμηλούς βαθμούς.

Ο κατάλογος των διασήμων με “δυσλειτουργίες” είναι ατελείωτος, στην πραγματικότητα σχεδόν όλοι οι διάσημοι που έχουν κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή τους είχαν δυσκολίες, και με τα σημερινά μέτρα θα χαρακτηρίζονταν σαν ADD ή ADHD.

Το ρητό του τίτλου προέρχεται από την ιστορία της Gillian Lynne, η οποία είχε σοβαρά προβλήματα στο σχολείο εξαιτίας της υπερκινητικότητάς της. Η μητέρα της την πήγε σε ειδικούς για να την βοηθήσει να “προσαρμοστεί”. Ένας από αυτούς είπε στη μητέρα της “Η Gillian δεν είναι άρρωστη, είναι χορεύτρια, πήγαινέ τη σε σχολή χορού”. Οι περισσότεροι “ειδικοί” σήμερα θα της έδιναν ένα Ritalin και θα της ζητούσαν να κάτσει ήσυχα. Η Gillian έγινε μία από τις μεγαλύτερες χορεύτριες και αργότερα χορογράφους. Συνεργάστηκε με τον Andrew Lloyd Weber και έκανε τις χορογραφίες στα μιούζικαλ “Cats”, “Phantom of the opera” κλπ.

Οπότε μην πιστεύετε οτιδήποτε σας λένε. Τα άτομα με δυσκολίες διάσπασης προσοχής έχουν άλλα ενδιαφέροντα από αυτά που το σχολείο προσπαθεί να τους επιβάλλει. Δεν μπορούν να δείξουν ενδιαφέρον να κάνουν κάτι που δεν τους αρέσει. Απλά σαν παιδιά δεν το ξέρουν ακόμα.
Αν το παιδί σας έχει δυσκολίες με το σχολείο βρείτε και άλλους γονείς που να έχουν παρόμοια “προβλήματα” και μαζί πιέστε το σχολείο και τους δασκάλους να αποδεχτούν τα παιδιά σας όπως είναι.

Αλλά πρώτα πρέπει να τα αποδεχτείτε ΕΣΕΙΣ όπως είναι.

Βρείτε τι τους αρέσει να κάνουν και βοηθήστε τα να το κάνουν. Καλλιτέχνης, τεχνικός, επιστήμονας, φιλόσοφος, συγγραφέας, εφευρέτης, είναι επίσης αποδεχτά επαγγέλματα, δε χρειάζεται να γίνουν όλοι γιατροί ή δικηγόροι, εκτός αν πραγματικά το θέλουν.

Αν έχετε δυσκολίες με το παιδί σας μην το πάτε σε γιατρό, ζητήστε βοήθεια για τον εαυτό σας πρώτα. Μπορεί να μην το ξέρετε αλλά ένας life coach, ειδικά κάποιος που δουλεύει με ευαίσθητα άτομα, όπως εγώ, είναι η ιδανική υποστήριξη για σας που θέλετε να μάθετε πως να αποδεχτείτε το “διαφορετικό” σας παιδί.

Τα παιδιά με αυτή τη μορφή ευαισθησίας τείνουν να αναπτύσσουν ένα πολύ εγωκεντρικό χαρακτήρα μεγαλώνοντας. Ειδικά αν σαν παιδιά είναι υποχρεωμένα να τον καταπιέσουν. Αποδεχτείτε τον και αφήστε τον να αναπτυχθεί ομαλά και με υγιή τρόπο.

Δεν υπάρχουν δυσλειτουργίες. Υπάρχει δύναμη και ενέργεια που εστιάζει κάπου αλλού από κει που περιμένουμε. Βρείτε τη σε σας ή/και στο παιδί σας, έτσι μπορείτε να κάνετε αυτό τον κόσμο πολύ καλύτερο.

ΥΓ. Δεν είμαι εναντίον της ιατρικής σε καμμία περίπτωση, ειδικά αν υπάρχει πάθηση, φυσική ή πνευματική. Αλλά φάρμακα κατά της ευαισθησίας θα με βρουν εντελώς αντίθετο!

Για πολλούς το να παίζεις ρόλους είναι ο φυσικός τρόπος να ζεις. Σε ένα κόσμο που όλοι θέλουν να είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι, συνεχώς μεταμορφώνεις τον εαυτό σου σε ό,τι θέλουν οι άλλοι να δουν, όπως ένας χαμαιλέοντας. Και φυσικά αυτό προσωρινά ανεβάζει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή σου. Και λέω προσωρινά διότι η αυτοπεποίθηση που βασίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες δεν είναι αληθινή, δεν είναι σταθερή.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα με το να παίζεις ρόλους, είναι αποτέλεσμα έλλειψης αυτοπεποίθησης. Αν αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου ακριβώς όπως είναι τότε δε χρειάζεται να δείξεις ότι είσαι κάτι άλλο.
Και αφού μιλάμε για σχέσεις, το να παίζεις ρόλους σε σχέσεις είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις.

Η σχέση είναι μια αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ΕΣΕΝΑ και κάποιον άλλο, είτε είναι φίλος, συγγενής, συνεργάτης ή εραστής/ερωμένη. Οπότε αν ΕΣΥ δεν είσαι εκεί αλλά έχεις μια μάσκα στο πρόσωπό σου για να εντυπωσιάσεις ή απλά να λάβεις αποδοχή, τότε δεν είναι η δική σου σχέση και δεν πρόκειται να διαρκέσει πολύ.

Επίσης, χρειάζεται να προσπαθείς πολύ και συνεχώς για να παραμένεις στο ρόλο που παίζεις. Πρέπει να θυμάσαι τα ψέμματα που έχεις πει, τις συμπεριφορές που έχεις υιοθετήσει σε κάθε περίπτωση και πρέπει να θυμάσαι ποια προσωπικότητα είσαι με το κάθε άτομο που βρίσκεσαι μαζί.

Το χειρότερο είναι ότι θα ζεις συνεχώς με το φόβο ότι κάποιος θα αποκαλύψει την αληθινή σου ταυτότητα. Αυτό που ίσως δε γνωρίζεις είναι ότι υποσυνείδητα όλοι ξέρουν την αληθινή σου ταυτότητα.

Συχνά θαυμάζουμε κάποια άτομα για την ενεργητικότητά τους, την καταπληκτική τους προσωπικότητα, το ότι είναι πάντα χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, πάντα διασκεδάζουν και είναι παντοδύναμοι. Αν όμως τους δεις σε προσωπικές στιγμές θα δεις τη διαφορά. Θα συνειδητοποιήσεις ότι εξαντλούν τον εαυτό τους για να είναι αυτό που δείχνουν ότι είναι.

Και πως μπορείς να αναγνωρίσεις ότι κάποιος (ακόμα και εσύ) παίζει κάποιο ρόλο; Θα ακούσεις πολύ κριτική. Κάποιος που παίζει ένα ρόλο για να κρατηθεί ψηλά στη θέση που ο ρόλος προσφέρει πρέπει να μειώσει την αξία όλων των άλλων, οπότε κρίνει και κατηγορεί τους πάντες.

Το να παίζεις ρόλους δεν είναι δύναμη αλλά αδυναμία. Αν οι σχέσεις σου δε διαρκούν πολύ, αν αισθάνεσαι ανασφάλεια κάθε φορά που βρίσκεσαι με ανθρώπους, αν κάθε στιγμή που βρίσκεσαι με το πρόσωπο που αγαπάς είναι στιγμή φόβου και αγωνίας ότι εκτίθεσαι, τότε χρειάζεσαι βοήθεια.

Χρειάζεται να ξεφορτωθείς τα προγράμματα μιας ζωής που σου λένε ότι δεν είσαι αρκετά καλός/καλή οπότε χρειάζεσαι κάποιον να σε εκπροσωπεί. Και αν, αφού επιστρέψει η αληθινή σου προσωπικότητα οι άνθρωποι που νόμιζες κοντά σου εξαφανίζονται, τότε ήταν κοντά σου για το ρόλο και όχι για σένα.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν καταφέρνουν παρά τις προσπάθειές τους να δημιουργήσουν μία επιτυχημένη σχέση. Προσπαθούν ξανά και ξανά αλλά τα αποτελέσματα είναι πάνω κάτω τα ίδια.

Από την άλλη βλέπουν φίλους τους πολύ πιο ευτυχισμένους, πιο χαλαρούς και, το πιο σημαντικό, έχουν περισσότερη αποδοχή, σεβασμό και αγάπη από τους συντρόφους τους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Υπάρχουν πολλές παγίδες που οδηγούν στα ίδια και στα ίδια αποτελέσματα. Είναι καλά κρυμμένες στον ασυνείδητο τρόπο ζωής και σκέψης. Μιλάω για τις αυτόματες αντιδράσεις ενός προγραμματισμένου νου. Και όλοι έχουμε προγράμματα που τρέχουν στο μυαλό μας.

Αυτά τα οδοφράγματα (εμπόδια) είναι συνηθισμένες συμπεριφορές που σε σταματάνε στην πορεία σου για μια ευτυχισμένη, ικανοποιητική και γεμάτη νόημα σχέση.

Μερικά από αυτά τα οδοφράγματα δε σαμποτάρουν απλά μια ρομαντική σχέση αλλά κάνουν και γενικότερα τη ζωή δύσκολη.

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι που δεν είχαν γίνει απόλυτα αποδεκτοί σαν παιδιά ακριβώς λόγω της ευαισθησίας τους είναι πιο πιθανόν να έχουν μερικά από αυτά τα οδοφράγματα στο δρόμο τους και φυσικά αφού χρειάζονται πολύ πιο επειγόντως την αποδοχή και την αγάπη βρίσκονται σε πολύ πιο δύσκολη θέση.

Το πιο σημαντικό με αυτά τα οδοφράγματα, εμπόδια ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε, είναι ότι είναι αόρατα, τουλάχιστον στα δικά σας μάτια. Χρειάζεστε κάποιον να σας τα δείξει, αλλά αν αυτά τα οδοφράγματα είναι μπροστά σας δεν επιτρέπετε σε κανέναν να σας μιλήσει για αυτά. Μπορεί να πιστεύετε ότι είναι ακόμα και μέρος της προσωπικότητάς σας. Δεν είναι! Είναι απλά παγίδες του εγώ.

Αν παρόλα αυτά βρεθήκατε εδώ ψάχνοντας για λύση στη σχέση σας ή προσγειωθήκατε σε αυτή τη σελίδα εντελώς τυχαία (πιστεύετε στο τυχαίο; εγώ όχι) ίσως είναι μια καλή ιδέα να εξερευνήσετε αυτά τα οδοφράγματα και να δείτε αν κάποια από αυτά βρίσκονται στο δρόμο σας προς μια ευτυχισμένη σχέση.
Το μυστικό είναι ότι αν τα δούμε μπορούμε εύκολα να τα απομακρύνουμε.

Ο λόγος που τα οδοφράγματα είναι σε αντίστροφη σειρά είναι διότι το blog τα παρουσιάζει με αντίστροφη χρονολογική σειρά (το τελευταίο πάει πρώτο)

Το να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου είναι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι την κατάκτησης της ελευθερίας. Και για να το πω απλά, δεν είναι όλοι έτοιμοι για να απελευθερωθούν.

 “Οι σαύρες κυβερνάνε τους ανθρώπους και οι άνθρωποι μισούν τις σαύρες.
Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να ψηφίσουν μία συγκεκριμένη σαύρα ώστε να μην έρθει η λάθος σαύρα στην εξουσία”.
Douglas Adams “Αντίο και ευχαριστώ για τα ψάρια.”

Οι εκλογές δεν είναι ο τέλειος τρόπος για να δείξει τη δύναμή του ο λαός, αλλά αυτό τον τρόπο έχουμε αυτή τη στιγμή.

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δε σκέπτεται μη πολιτικά. Όλοι προσπαθούν να λύσουν (ή να αποφύγουν να λύσουν) το πολιτικό πρόβλημα.

Είναι όμως γεγονός ότι η πολιτικοί και η πολιτική δεν είναι με το μέρος μας. Άνθρωποι με φιλοδοξία να γίνουν αστέρια ή να αποκτήσουν κύρος και δύναμη, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο δεν πρόκειται να φροντίσουν τις ανάγκες των πολιτών. Δεν τους ενδιαφέρει καν.

Έξω από αυτό η πολιτική έχει μόνο μία διάσταση, είναι μια γραμμή από δεξιά προς τα αριστερά. Αν για παράδειγμα είσαι μικρομεσαίος επιχειρηματίας, όπως οι περισσότεροι στην Ελλάδα, όσο πιο δεξιά είναι η κυβέρνηση τόσο πιο πολύ θα σε πνίγει ο ανταγωνισμός των δυνατών, όσο πιο αριστερά πάει τόσο θα σε πνίγουν οι απαιτήσεις (και το μίσος) των εργαζομένων. Στη μέση σε πνίγουν και οι δύο. Έτσι απλά προσπαθείς να μεγαλώσεις για να πνίγεις εσύ τους άλλους, αντί να σε πνίγουν.

Η πολιτική γενικά, για τους πολιτικούς αλλά και για τον κόσμο βασίζεται στην ιδέα “εμείς και οι άλλοι”. Η ζωή όμως δε λειτουργεί έτσι. Διότι, αν φέρουμε πάλι σαν παράδειγμα επιχειρήσεις, ενώ κατά την πολιτική η σχέση εργαζομένων εργοδοτών είναι “ο θάνατός σου η ζωή μου” στην πραγματικότητα και οι δύο συνυπάρχουν και η επιτυχία του ενός βοηθάει την επιβίωση του άλλου. Και αν δε συμβαίνει αυτό είναι διότι μπήκε η πολιτική στη μέση.

Η τρισδιάστατη οπτική της πραγματικής ζωής είναι διαδραστική. Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, κάθε ένας που μεγαλώνει βοηθάει τους άλλους να μεγαλώσουν, κάθε νέο προϊόν ή υπηρεσία είναι χρήσιμα σε πολλούς ανθρώπους, τα πάντα γίνονται ευκολότερα αν υπάρχει βοήθεια και υποστήριξη, γενικά όλοι είμαστε ένα.

Οι λόγοι για τους οποίους όλα αυτά δε δουλεύουν είναι η απληστία, η ανάγκη για ασφάλεια, η μισαλλοδοξία, ο φόβος του αύριο, η ανάγκη να είσαι ανώτερος (σνομπισμός), όλες αυτές οι “ποιότητες” που γέννησαν την πολιτική και αναπαράγονται από αυτή.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ο τρόπος σκέψης μας σαν ψηφοφόροι. Εκτός από ψηφίζοντας τη “σωστή σαύρα” συχνά επιλέγουμε ποια λάθος σαύρα να ψηφίσουμε για να τιμωρήσουμε τη σωστή σαύρα που δε μας φέρθηκε καλά. Και οι ίδιοι οι πολιτικοί υποστηρίζουν αυτή την υπέροχη στρατηγική φωνάζοντας “ψηφίστε μας για να τους τιμωρήσετε”

Έχουμε λοιπόν μία κατάσταση όπου, υπάρχουν μια σειρά από ακατάλληλους ανθρώπους για να μας αντιπροσωπεύσουν, διότι απλά δεν είναι με το μέρος μας, ψηφίζουμε πάντα αυτούς που, αν και είναι εναντίον μας, έχουν αρκετή δύναμη για να εκτοπίσουν τη λάθος σαύρα και δεν ψηφίζουμε αυτούς που μας αντιπροσωπεύουν διότι δεν πιστεύουμε ότι θα γίνουν ποτέ κυβέρνηση. Και έτσι δε γίνονται ποτέ κυβέρνηση.

Όπως ακριβώς και στη ζωή δίνουμε σημασία σε αυτό που δε θέλουμε, σε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε αντί να εστιάζουμε σε αυτό που θέλουμε. Φαντάζομαι ακούτε συχνά τον εαυτό σας να λέει “δε θέλω προβλήματα”, “πως θα ξεφύγω απ' τη φτώχεια”, “δε θέλω να έχω αρνητικούς ανθρώπους γύρω μου”, “δε θέλω ένα σύντροφο που να μου φέρεται άσχημα”, “αποφεύγω τις κακοτοπιές”, “θέλω να αποφύγω τον συνωστισμό”!

Και ακριβώς όπως στην πολιτική και στη ζωή πάντα έλκουμε τα αρνητικά, αυτά που θέλουμε να αποφύγουμε. Δεν είναι τραγωδία να μην κάνεις αυτό που θέλεις και να έχεις πάντα αρνητικά αποτελέσματα; Δεν είναι τραγωδία ότι 6,5 δις άνθρωποι δεν έχουμε καταλάβει πως δουλεύει το πράγμα και συνεχίζουμε να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα;

Όπως είχα γράψει και σε ένα άλλο άρθρο το να πάμε για το πάθος μας και την επιθυμία μας είναι ο πιο ασφαλή τρόπος για να πετύχουμε. Μπορούμε να το κάνουμε και στις εκλογές και επιτέλους να προσλάβουμε έναν κανονικό άνθρωπο να μας υπηρετεί και όχι άλλες σαύρες.

Το κυνήγι των μαγισσών έχει επίσημα τελειώσει και οι περισσότεροι το γνωρίζουν αυτό.

Φυσικά, υπάρχουν και μερικοί που ακόμα προσπαθούν να καθαρίσουν τον κόσμο από ότι είναι διαφορετικό ή μάλλον από ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά νομίζω ότι γίνονται όλο και λιγότερο επικίνδυνοι.

Τις περασμένες δεκαετίες το κυνήγι των μαγισσών ήταν πολύ διαδεδομένο. Οποιοσδήποτε σκεφτόταν διαφορετικά, οποιοσδήποτε είχε άλλες ιδέες για την κοινωνία, την οικογένεια, τη θρησκεία, τον τρόπο σκέψης και έκφρασης έπρεπε να καεί. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά, συχνά και τα δύο.

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι, από τη φύση τους έχουν ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και έκφρασης. Διότι λέγοντας ευαισθησία εννοώ τον λεπτό και ακριβή τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο, σαν ένα υπερευαίσθητο όργανο. Οι άνθρωποι που έχουν αυτή την ιδιότητα δεν μπορούν να σκεφτούν συμβατικά εκτός αν έχουν κακοποιηθεί σε μικρή ηλικία επειδή ήταν διαφορετικοί, κάτι που συνέβαινε πολύ στο παρελθόν.

Σήμερα λοιπόν, παρόλο που υπάρχουν ακόμα κάποιοι που φοβούνται το διαφορετικό και το αδέσμευτο, μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερα, μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι κάποιοι να σε μαλώσουν διότι νομίζουν ότι καταστρέφεις την κοινωνία (ξέρετε, οι άγρυπνοι φρουροί της).

Γιατί όμως αυτή η κριτική ή η επίθεση σε ενοχλεί και σε κάνει να κλείνεσαι στο καβούκι σου; Το να περιμένεις να σε αποδεχτούν όλοι, είναι ουτοπία. Ακόμα και αν είσαι το πιο ευχάριστο άτομο στον κόσμο, σε κάποιους δε θα αρέσεις και πιθανόν να πάνε εναντίον σου.

Μήπως λοιπόν έχεις εγκαταστήσει έναν εχθρό μέσα σου;

Εδώ υπάρχει η εύκολη λύση του να ψάξουμε να βρούμε ποιος φταίει για αυτούς τους φόβους σου και για το κλείσιμό σου. Το παρελθόν σου, ο τρόπος που μεγάλωσες, το σχολείο... Ακόμα και αν έχεις δίκιο, ακόμα και αν είναι έτσι, ας μην παρασυρθούμε στην ανακύκλωση ενοχών.

Τώρα είσαι εδώ, μια μάγισσα ή ένας μάγος σε μια εποχή που ο Χάρρυ Πόττερ έχει γίνει σταρ. Είναι η τέλεια ευκαιρία να αντιμετωπίσεις τις φοβίες και τις αρνητικότητες του παρελθόντος, όταν δεν σου επιτρεπόταν να υπάρχεις με το δικό σου τρόπο.

Όπως θα έλεγε και ο Γούντυ Άλλεν, κόψε τις αηδίες και κοίτα να ξεχλωμιάσεις. Σταμάτα να ψάχνεις κάποιον να κατηγορείς ώστε να σταματήσεις να περνάς το πόβλημά σου στην επόμενη γενιά (αν είσαι γονέας). Παρατήρησε τον εαυτό σου να δεις τι σε ενοχλεί και αντιμετώπισέ το σαν ίσος προς ίσο. Μετά βγες στον κόσμο να μοιραστείς μαζί μας τις υπέροχες ιδέες σου.

Αν δυσκολεύεσαι σε αυτή τη διαδικασία και στο να πιστέψεις ότι έχεις υπέροχες ιδέες και ότι αξίζεις πολύ περισσότερο από ότι σου έχουν πει, έλα να το κουβεντιάσουμε.

Με αγάπη

Αντώνης